Κάποιες σειρές περνούν χωρίς να τις προσέξεις. Άλλες σε καθηλώνουν για λίγο και τις ξεχνάς με το τέλος των τίτλων. Και ύστερα, υπάρχει το Adolescence. Μια σειρά που δεν είναι απλώς «καλή» – είναι εμπειρία. Είναι σοκ, είναι ανατριχίλα, είναι δάκρυ. Μια γροθιά στο στομάχι που δεν φεύγει εύκολα. Μέσα σε μόλις τέσσερα επεισόδια, η νέα παραγωγή του Netflix ξεπέρασε κάθε προσδοκία, πυροδοτώντας συζητήσεις στα social media, στις ειδήσεις, στα σπίτια, στα σχολεία. Γιατί πίσω από την υποβλητική αισθητική, τις εξαιρετικές ερμηνείες και το νεύρο της σκηνοθεσίας, υπάρχει μια ιστορία που πονά. Και που, κατά βάθος, θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ο Jamie Miller, 13 ετών. Μαθητής. Παιδί. Κατηγορούμενος για τη δολοφονία της συμμαθήτριάς του, Katie Leonard. Η ιστορία του δεν ακολουθεί τους κανόνες του κλασικού αστυνομικού δράματος. Αντιθέτως, εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, σε συνεχή λήψη, χωρίς μουσική, χωρίς «ευκολίες». Η κάμερα δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής. Μας παγιδεύει, όπως παγιδεύεται κι ο ίδιος ο Jamie, ανάμεσα σε ένα παρόν που καταρρέει και ένα παρελθόν που δεν αποκαλύπτεται εύκολα. Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά με τη σύλληψη του Jamie. Το δεύτερο ξεδιπλώνει την αστυνομική έρευνα και τον αντίκτυπό της στο σχολείο, στους φίλους, στην οικογένειά του. Το τρίτο μάς μεταφέρει μια εβδομάδα αργότερα, σε μια απογυμνωμένη συνεδρία με την ψυχολόγο που έχει αναλάβει την υπόθεση. Το τελευταίο επεισόδιο, 13 μήνες μετά, δεν ασχολείται με το «αν» είναι ένοχος. Εξετάζει το «τι απέμεινε». Ποιοι έμειναν όρθιοι. Ποιοι άντεξαν. Και κυρίως, πώς η βία μετατρέπει ένα σπίτι σε σιωπηλό πεδίο μάχης.
Ο Owen Cooper, με μια ερμηνεία που ανατριχιάζει από το βλέμμα και μόνο, υποδύεται τον Jamie. Στο πλευρό του, ο Stephen Graham (γνωστός για τις καθηλωτικές του ερμηνείες σε Time και This Is England) δίνει έναν ρόλο-μαχαιριά ως πατέρας που παλεύει με την ενοχή, την αμφιβολία και την απόγνωση. Είναι και συνδημιουργός της σειράς – και η ψυχή της. Μαζί του, ο Ashley Walters ως ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση, η Erin Doherty (υπέροχη, βαθιά, σπαρακτική) ως η ψυχολόγος Briony Ariston, αλλά και οι Faye Marsay, Christine Tremarco, Mark Stanley, Jo Hartley και Amélie Pease συνθέτουν ένα καστ που δεν παίζει απλώς ρόλους – αφηγείται την κατάρρευση μιας κοινωνίας.
Το Adolescence δεν βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο έγκλημα. Όμως, όπως αποκάλυψε ο Graham, γεννήθηκε από ένα σοκ: την πραγματική είδηση ενός 13χρονου αγοριού που μαχαίρωσε ένα κορίτσι. «Με παρέλυσε», είπε. «Πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό; Τι συμβαίνει στα παιδιά μας; Ποιος θυμός τους κυριεύει;» Η σειρά δεν είναι ντοκιμαντέρ. Αλλά είναι κραυγή. Είναι κάλεσμα να δούμε την πραγματικότητα χωρίς φίλτρα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του βρετανικού Γραφείου Εθνικής Στατιστικής, το 83% των δολοφονιών ανηλίκων το 2023-24 αφορούσαν επιθέσεις με μαχαίρι. Πάνω από 50.000 εγκλήματα με μαχαίρι καταγράφηκαν μόνο σε ένα χρόνο. Από αυτά, περίπου 1 στα 6 διαπράχθηκε από ανήλικο.
Η βία ως κληρονομιά – και ο ανδρικός θυμός
Ο Jack Thorne, συνδημιουργός της σειράς, μίλησε για τη δική του ανάγκη να καταλάβει τον ανδρικό θυμό. Μαζί με τον Graham και τον σκηνοθέτη Philip Barantini, αναρωτήθηκαν: Τι σημαίνει σήμερα να είσαι αγόρι; Πού διοχετεύεται η οργή του; Ποιος του μαθαίνει πώς να νιώθει; Η έννοια του «manosphere» – εκείνου του σκοτεινού διαδικτυακού κόσμου που θρέφει μισογυνισμό, μίσος και αποξένωση – έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο πώς γράφτηκε η σειρά. Ο Graham εξομολογήθηκε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξή του μέχρι που του την εξήγησε ο Thorne. «Έμεινα άφωνος. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι διαβάζουν καθημερινά αυτά τα παιδιά». Η συγκυρία της κυκλοφορίας του Adolescence με την πραγματική φρίκη που συγκλόνισε το Southport — όταν ο Axel Rudakubana καταδικάστηκε για τη δολοφονία τριών κοριτσιών σε στούντιο χορού — προσέδωσε στη σειρά έναν εφιαλτικά προφητικό χαρακτήρα. Ακόμη πιο ανατριχιαστική είναι η δήλωση του Βρετανού Πρωθυπουργού Keir Starmer λίγες εβδομάδες πριν την πρεμιέρα: προειδοποίησε για μια νέα απειλή — μοναχικοί, διαδικτυακά ριζοσπαστικοποιημένοι νέοι άνδρες, που τρέφονται με βία και φανατισμό, έξω από κάθε πολιτικό ή θρησκευτικό πλαίσιο.
Το Adolescence δεν σε ψυχαγωγεί. Δεν σε αποσπά. Σε συνθλίβει. Και στο τέλος, σε αναγκάζει να αναρωτηθείς: Πόσα παιδιά μεγαλώνουν μες στη σιωπή; Πόσοι γονείς κοιτούν χωρίς να βλέπουν; Πόσες κοινωνίες συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Το Netflix έδωσε χώρο σε ένα έργο που δεν προσφέρει απαντήσεις, αλλά γεννά τις σωστές ερωτήσεις. Και σε μια εποχή που όλοι φωνάζουν, το Adolescence επιλέγει να ψιθυρίσει — με μια φωνή που σε στοιχειώνει.
