Βαλ Κίλμερ: Το Χόλιγουντ έχασε μια από τις πιο εμβληματικές και αινιγματικές φιγούρες του
Έφυγε όπως έζησε: αθόρυβα, αξιοπρεπώς, με την ψυχή ενός ποιητή και την καρδιά ενός μοναχικού ήρωα. Ο Βαλ Κίλμερ, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε με την ίδια ένταση τόσο τους δαίμονες όσο και τα όνειρα μιας ολόκληρης κινηματογραφικής γενιάς, πέθανε την 1η Απριλίου 2025, στα 65 του χρόνια. Η αιτία ήταν πνευμονία. Το πάθος του για την τέχνη, όμως, δεν θα πεθάνει ποτέ. Ήταν πολλά περισσότερα από ένας κινηματογραφικός αστέρας. Ήταν ερμηνευτής, δημιουργός, οραματιστής. Ένας άνθρωπος που έμοιαζε πάντα λίγο αλλού – σαν να άκουγε μια μουσική που οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να συλλάβουν. Ένας ερμηνευτής που δεν έπαιζε ρόλους· τους ζούσε. Τους έμπαινε κάτω από το δέρμα, το δικό τους και το δικό του.
I still remember hearing people in the theater cry during this moment between Val Kilmer & Tom Cruise in Top Gun: Maverick. I’m so incredibly thankful Cruise insisted on this scene because this moment is forever. RIP, Iceman. pic.twitter.com/qxoiEhz8wS
— Cinema Tweets (@CinemaTweets1) April 2, 2025
Γεννήθηκε την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1959 στο Λος Άντζελες – εκεί όπου τα όνειρα φυτρώνουν γρήγορα αλλά μαραίνονται πιο εύκολα. Παιδί μιας οικογένειας με ποικίλες ρίζες – σουηδικές, ιρλανδικές, γερμανικές, ιθαγενείς – ο μικρός Βαλ κουβαλούσε από νωρίς την πολυπλοκότητα της ταυτότητας και το βάρος της απώλειας. Ο θάνατος του αδελφού του, Γουέσλι, σε ηλικία 15 ετών, θα του άφηνε για πάντα μια πληγή που γινόταν τέχνη. Ήταν ο νεότερος που έγινε δεκτός ποτέ στο Τμήμα Δραματικής Τέχνης του Juilliard School. Ένας πεισματάρης μαθητής της υποκριτικής, μα πάνω απ’ όλα ένας ποιητής που έψαχνε ρόλους όχι για να τους κατακτήσει, αλλά για να τους ξεγυμνώσει. Η αρχή έγινε με το χιούμορ – «Top Secret!» (1984), «Real Genius» (1985) – αλλά πολύ γρήγορα έγινε φανερό ότι ο Κίλμερ δεν ήταν απλώς άλλος ένας όμορφος πρωταγωνιστής του Χόλιγουντ. Ήταν κάτι βαθύτερο, πιο άγριο, πιο σύνθετο.
Το 1986, στο πλευρό του Τομ Κρουζ, γίνεται Άισμαν στο θρυλικό Top Gun. Ο ρόλος που τον καθιέρωσε στο παγκόσμιο κοινό. Ψυχρός, επιβλητικός, στιβαρός, αλλά με βλέμμα που έκρυβε ερωτήσεις. Και έπειτα ήρθε το “The Doors” (1991). Εκεί, ο Βαλ δεν “έπαιξε” τον Τζιμ Μόρισον – έγινε ο Τζιμ Μόρισον. Η σαγήνη, η αυτοκαταστροφή, η μελωδική απόγνωση του τραγουδιστή των Doors ενσαρκώθηκαν από έναν ηθοποιό που δεν φοβήθηκε να χαθεί για να βρει τον εαυτό του.
RIP Val KILMER 1959-2025
Footage from Oliver Stone’s electrifying docudrama THE DOORS. pic.twitter.com/1OHdVfDw5E
— La femme merveilleuse invisible (@larwoolf) April 2, 2025
Το Tombstone (1993) τον βρήκε ως Ντοκ Χόλιντεϊ, έναν χαρακτήρα εσωτερικό, σαρδόνιο, εμβληματικό. Λίγα χρόνια μετά, ο Μπάτμαν στο Batman Forever (1995) του έδωσε την κάπα του υπερήρωα – όχι όμως για να πετάξει, αλλά για να υπογραμμίσει πόσο δύσκολο είναι να φοράς μάσκα και να μη χάνεις τον εαυτό σου. Ο Κίλμερ δεν φοβήθηκε ποτέ να τσαλακωθεί. Το απέδειξε στο Heat (1995), πλάι στον Πατσίνο και τον Ντε Νίρο. Το επανέλαβε στο The Saint (1997), το Wonderland (2003) και αργότερα στο υποτιμημένο διαμαντάκι Kiss Kiss Bang Bang (2005), όπου με φλεγματικό χιούμορ αποδόμησε τον ίδιο του τον μύθο.
Το 2014, η μοίρα τού επιφύλασσε ένα σκληρό γύρισμα. Διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα. Η ασθένεια, οι χημειοθεραπείες, η τραχειοτομή – όλα του πήραν τη φωνή, αλλά όχι το βλέμμα. Ούτε την ψυχή. Ούτε την πείνα για δημιουργία. Το 2021, στο ντοκιμαντέρ “Val”, άνοιξε μόνος του τις πόρτες στο κοινό. Μίλησε για τον φόβο, την ευαλωτότητα, τις ήττες και τις εσωτερικές νίκες. Έδειξε πλάνα από τις παλιές του ταινίες, πρόβες, ακροάσεις, οικογενειακές στιγμές. Ήταν μια εξομολόγηση, όχι για να τον θυμόμαστε, αλλά για να τον γνωρίσουμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 2022 εμφανίστηκε ξανά – έστω για λίγο – ως Άισμαν στο “Top Gun: Maverick”. Μια σκηνή που άφησε άφωνο το κοινό. Ο άντρας που είχε χάσει τη φωνή του, βρήκε τον πιο δυνατό τρόπο να ακουστεί. Χωρίς λέξεις. Μόνο με το βλέμμα.
Ο Βαλ Κίλμερ υπήρξε και οικογενειάρχης. Πατέρας δύο παιδιών, της Μερσέντες και του Τζακ, καρποί του γάμου του με την Τζοάν Γουόλεϊ. Τα τελευταία χρόνια ζωγράφιζε, έγραφε, μιλούσε μέσα από έργα και όχι δηλώσεις. Αποτραβηγμένος από τα φώτα, αλλά ποτέ μακριά από την τέχνη. Ήταν ένας ηθοποιός που δεν χωρούσε στα κουτάκια. Δεν ήταν απλώς σταρ. Ήταν καλλιτέχνης. Ήταν πληγή και πυρκαγιά μαζί. Και τώρα που έφυγε, το κενό που αφήνει δεν είναι απλώς στη φιλμογραφία – είναι στο συναίσθημα. Στην αίσθηση ότι κάτι αυθεντικό, κάτι τολμηρό, δεν υπάρχει πια. Γιατί ο Βαλ Κίλμερ δεν υποκρίθηκε ποτέ. Ζούσε. Και με κάθε ρόλο, μας υπενθύμιζε πόσο εύθραυστη και συνάμα αδιαπραγμάτευτη είναι η ανθρώπινη ψυχή. Ο Βαλ δεν θα ξαναπαίξει. Αλλά θα ξαναζήσει. Σε κάθε σκηνή που μας συγκίνησε. Σε κάθε βλέμμα που δεν χρειαζόταν λόγια. Σε κάθε στιγμή που ένιωθες πως αυτός ο άνθρωπος δεν έπαιζε – αλλά φλεγόταν.
Val Kilmer will forever be one of my favorite portrayals of Bruce Wayne/Batman 🦇❤️pic.twitter.com/jjd5PBAmBw
— sabrina 🦇 (@nightwaynes) April 2, 2025
