Με σφυρίχτρα στο στόμα και δύναμη στην καρδιά, η Σαπίρ Μπέρμαν έγραψε ιστορία. Πριν λίγους μήνες έγινε η πρώτη τρανς γυναίκα που διηύθυνε επίσημο παιχνίδι διοργάνωσης της UEFA, στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ U-17. Δεν ήταν μόνο μια επαγγελματική πρόκληση – ήταν μια προσωπική νίκη, απέναντι στον ίδιο της τον φόβο και τα στερεότυπα ενός ανδροκρατούμενου χώρου. Σε συνέντευξή της στη γαλλική «Equipe», η Σαπίρ εξομολογήθηκε το δύσκολο, αλλά λυτρωτικό ταξίδι προς την αποδοχή του εαυτού της. Για χρόνια πάλευε με εσωτερικές αντιφάσεις, προσπαθώντας να ταιριάξει στο πρότυπο που της είχε επιβληθεί. «Ένιωθα πως έλεγα ψέματα σε όλους, μα κυρίως στον εαυτό μου. Στην πανδημία κατάλαβα πως ή θα ζούσα αληθινά ή δεν θα άντεχα άλλο», είπε.
Από μικρή ήξερε πως ήταν διαφορετική. Όταν έμενε μόνη, μεταμορφωνόταν στο πρόσωπο που ένιωθε βαθιά μέσα της. Όμως, έξω από το σπίτι, ήταν ο «Σαπίρ» – ένα αγόρι ήσυχο, καλός μαθητής και ποδοσφαιριστής. «Μεγάλωνα με το όνειρο να είμαι ελεύθερη γυναίκα, αλλά ο φόβος ήταν πάντα μεγαλύτερος», εξομολογήθηκε.
Η απόφασή της να κάνει coming out δεν ήρθε χωρίς απώλειες. Η σύντροφός της την άφησε, ορισμένοι φίλοι απομακρύνθηκαν. Όμως, δίπλα της στάθηκε η μητέρα της – «η πρώτη που με δέχτηκε πραγματικά». Ο πατέρας της χρειάστηκε περισσότερο χρόνο, αλλά τελικά της είπε τα λόγια που άλλαξαν τα πάντα: «Σε αγαπώ όπως είσαι και είμαι περήφανος για σένα». Την ημέρα του πρώτου της αγώνα ως γυναίκα, εκείνος καθόταν στην κερκίδα. Όταν του έριξε μια ματιά, της απάντησε με έναν διακριτικό χαιρετισμό. Ήταν η στιγμή που η Σαπίρ ένιωσε ότι τα κατάφερε. Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα κομμάτι της ζωής της. Μεγάλωσε σε σπίτι όπου η μπάλα είχε πάντα θέση: ο πατέρας Ρεαλιστής, η μητέρα φανατική της Μπαρτσελόνα. Έπαιξε για 11 χρόνια στην Χάποελ Χάιφα και όταν αποσύρθηκε, ένιωσε ένα τεράστιο κενό. Η διαιτησία ήρθε ως διέξοδος, ως τρόπος να παραμείνει στο γήπεδο. Έγινε επαγγελματίας το 2018 και έκτοτε, η παρουσία της είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Αν και φοβόταν ότι η Ομοσπονδία θα την απορρίψει, η απάντηση που έλαβε την αιφνιδίασε ευχάριστα: «Είσαι καλή διαιτητής, αυτό έχει σημασία». Βρήκε το θάρρος και στάθηκε μπροστά στις κάμερες, λέγοντας απλά και με ειλικρίνεια: «Είμαι η Σαπίρ. Το όνειρό μου ήταν πάντα να ζω ως γυναίκα». Η ιστορία της δεν είναι μόνο προσωπική δικαίωση, αλλά και φως για άλλους ανθρώπους που νιώθουν εγκλωβισμένοι. «Μια μέρα, ένας συνάδελφος μου είπε ότι η γειτόνισσά του του έκανε coming out και του είπε: ‘‘Είμαι σαν τη Σαπίρ’’. Αυτό για μένα είναι το πιο σπουδαίο. Ίσως κάποιος να δει τον εαυτό του σε μένα και να νιώσει λίγο πιο δυνατός», κατέληξε.
