Καθώς το ημερολόγιο προχωρά προς τους θερινούς μήνες, αυξάνεται η πίεση στους γονείς να αποφασίσουν τι θα κάνουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι: εντατικά προγράμματα, κατασκηνώσεις, μαθήματα ή… απολύτως τίποτα. Μια αυξανόμενη μερίδα οικογενειών επιλέγει πλέον τη δεύτερη επιλογή, πρεσβεύοντας μια πιο αυθόρμητη και λιγότερο προγραμματισμένη προσέγγιση. Στο διαδίκτυο, αυτό αποτυπώνεται με τον όρο kid rotting – μια εσκεμμένη επιστροφή στην ανεμελιά. Η Κάθριν Γκολντστάιν, μητέρα τριών παιδιών από τη Βόρεια Καρολίνα, θυμάται τα καλοκαίρια των παιδικών της χρόνων ως απλά και ελεύθερα: ποδήλατο, πισίνα και χρόνος χωρίς ρολόι. Πολλοί συνομήλικοί της, σήμερα γονείς στα 30 και 40, έχουν παρόμοιες αναμνήσεις. Αντίθετα, το σύγχρονο καλοκαίρι μοιάζει όλο και περισσότερο με αγώνα δρόμου προγραμματισμού – ειδικά για τις οικογένειες σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, όπου η κράτηση σε δημοφιλή camps γίνεται με… υπενθυμίσεις μηνών.
Ταυτόχρονα, το κόστος αυτών των επιλογών είναι αποθαρρυντικό. Κατασκηνώσεις όπως αυτή του Central Park Zoo ή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας φτάνουν τα 1.300 δολάρια την εβδομάδα, ενώ σε προάστια υψηλού εισοδήματος, η συνολική καλοκαιρινή δαπάνη μπορεί να αγγίξει τα επίπεδα ενός πολυτελούς αυτοκινήτου. Η Χάλι Μπέρμαν, ιδρύτρια της πλατφόρμας Recamped, ξοδεύει 40.000 δολάρια για τα τρία της παιδιά προκειμένου να συμμετάσχουν σε οκτάωρα και πολυήμερα προγράμματα. Αντίθετα, γονείς όπως η Λόρεν Γουάιντραουμπ επέλεξαν φέτος έναν πιο ευέλικτο δρόμο. Αφού διαπίστωσε ότι η πρόσληψη babysitter ήταν οικονομικά απαγορευτική, προτίμησε να αναβάλει τις σπουδές της και να οργανώσει ένα οικογενειακό ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο κόστισε λιγότερο από τις κατασκηνώσεις που τα παιδιά της αρνούνταν να παρακολουθήσουν.
Η συζήτηση γύρω από το «τίποτα» ως εκπαιδευτικό εργαλείο φουντώνει. Ορισμένοι ειδικοί, όπως η σύμβουλος σχολείων Αλίνα Άνταμς, ενθαρρύνουν τους γονείς να αγκαλιάσουν τη δημιουργική πλήξη. «Ένα παιδί που κάθεται σ’ ένα παγκάκι και φτιάχνει στοίβες από ξυλάκια ίσως ανακαλύψει περισσότερα από ό,τι σε ένα camp ρομποτικής», υποστηρίζει. Το δικό της παιδί, μάλιστα, σήμερα στοχεύει σε διδακτορικό μετά από τέτοια «άχρηστα» καλοκαίρια. Φυσικά, η πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής είναι διαφορετική. Ο ελεύθερος χρόνος μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ατελείωτο scrolling και τηλεθέαση. Η Άνταμς ξεκαθαρίζει ότι ένα «αδόμητο» καλοκαίρι δεν σημαίνει οθόνες, αλλά αναζήτηση εσωτερικής κινητοποίησης και περιέργειας.
Για άλλους, όπως ο Στιβ Μπάσκιν –διευθυντής του Camp Champions στο Τέξας– η κατασκήνωση αποτελεί ακριβώς το αντίδοτο στις οθόνες. «Στο camp τα παιδιά μαθαίνουν να βαριούνται δημιουργικά. Δεν υπάρχει τίποτα να πατήσεις, τίποτα να σκρολάρεις», λέει. Ωστόσο, για πολλές οικογένειες, η τελική απόφαση βασίζεται απλώς στα μαθηματικά. Η Τζουλιάνα Μπράγκα-Μπαμπίνσκι, μητέρα διδύμων και υπάλληλος της Μητροπολιτικής Αρχής Μεταφορών, επιλέγει το δημόσιο πρόγραμμα Summer Rising, το οποίο παρέχεται δωρεάν από το Υπουργείο Παιδείας. Όταν λήγει στα μέσα Αυγούστου, εκείνη και ο σύζυγός της εξαντλούν τις άδειες τους μέχρι την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Όπως λέει η Γκολντστάιν, που υπολόγισε ότι το φετινό κόστος για τα δίδυμά της θα έφτανε τις 10.000 δολάρια, αποφάσισαν να επενδύσουν τα χρήματά τους διαφορετικά: έναν μήνα με babysitter στο σπίτι και πέντε εβδομάδες ταξιδιού στην Κεντρική Αμερική. «Ήταν μια συνειδητή επιλογή, αποτέλεσμα ετών έρευνας πάνω στην αποτυχία του καλοκαιρινού παιδικού συστήματος στις ΗΠΑ», εξηγεί. Όταν ρώτησε την 7χρονη κόρη της γιατί δεν θέλει καλοκαιρινό πρόγραμμα, εκείνη απάντησε απλά: «Μαμά, είναι μόνο τρεις μήνες.» Και ίσως να έχει απόλυτο δίκιο.
