Μιλώντας σε κυριακάτικη εφημερίδα ο Υπάτιος Πατμάνογλου, που έχασε τη σύζυγο και το γιο του στο τραγικό δυστύχημα της Αθηνών-Λαμίας αποκάλυψε γιατί συγχώρεσε από την πρώτη στιγμή τον νεαρό οδηγό της Πόρσε. «Φύγαμε για να κάνουμε Καθαρά Δευτέρα κοντά στους δικούς μας. Το θέλαμε. Πάντα πήγαινα από τους παράδρομους για να γλιτώνω μερικά ευρώ. Όμως, […]
Μιλώντας σε κυριακάτικη εφημερίδα ο Υπάτιος Πατμάνογλου, που έχασε τη σύζυγο και το γιο του στο τραγικό δυστύχημα της Αθηνών-Λαμίας αποκάλυψε γιατί συγχώρεσε από την πρώτη στιγμή τον νεαρό οδηγό της Πόρσε.
«Φύγαμε για να κάνουμε Καθαρά Δευτέρα κοντά στους δικούς μας. Το θέλαμε. Πάντα πήγαινα από τους παράδρομους για να γλιτώνω μερικά ευρώ. Όμως, η γυναίκα μου ζήτησε εκείνη την ημέρα να πάμε για πρώτη φορά από τον κανονικό δρόμο. Ίσως για να φτάσουμε πιο γρήγορα. Ο δρόμος δεν είχε καθόλου κίνηση. Τόσο λίγη μάλιστα, που μόλις ένα λεωφορείο από τη Μακεδονία μάς είχε προσπεράσει και μας είχε κορνάρει σαν χαιρετισμό γιατί αναγνώρισε τις πινακίδες», δήλωσε ο χαροκαμένοις πατέρας στην «Real News».
«Έβλεπα ότι έγινε κάτι το αδιανόητο»
«Βγήκα έξω από την τουαλέτα πανικόβλητος. Μέσα στον πανικό μου, μου φάνηκε πως είδα σωριασμένη στο βάθος του δρόμου τη γυναίκα μου. Όταν πλησίασα, διαπίστωσα ότι ήταν το σώμα ενός νεαρού άντρα, που αργότερα έμαθα πως ήταν ο συνοδηγός της Πόρσε. Η Αποστολία και ο Παύλος δεν ήταν πουθενά. Είχαν χαθεί. Δεν έμεινε τίποτα για να τους αναγνωρίσω. Παρότι έβλεπα ότι έγινε κάτι το αδιανόητο, γρήγορα κατάλαβα ότι όλο αυτό το μακελειό που είχα μπροστά στα μάτια μου ήταν αποτέλεσμα της τρομακτικής ταχύτητας με την οποία η Πόρσε χτύπησε το αυτοκίνητό μας. Τον υπαίτιο τον συγχώρεσα την ίδια στιγμή, γιατί ήξερα ότι δεν είχε καμία πρόθεση. Και εγώ στα νιάτα μου έτσι θα έτρεχα», τόνισε.
Σε ερώτηση αν θα έτρεχε, ακόμη και τώρα με τόσο ιλιγγιώδη ταχύτητα, απάντησε:
«Ναι, θα έτρεχα, αλλά μόνο σε πίστα, ποτέ σε δρόμο. Ο ίλιγγος μου άρεσε, τα ακραία τα ζήταγα για αυτό στον Στρατό υπηρέτησα στις Ομάδες Υποβρύχιων Κατστροφών (ΟΥΚ).αΤο βράδυ των Ιμίων ήμουν εκεί. Έτοιμος να κάνω το παν για την πατρίδα. Μείναμε κάτω από το νερό 17 ώρες. Και στο τέλος πήραμε εντολή να αποσυρθούμε! Με πιάσαν τα κλάματα».
