Από την Παπούλια Ευτυχία Ο άνθρωπος που πεθαίνει πλούσιος, πεθαίνει ατιμασμένος. Andrew Carnegie, Αμερικανός μεγιστάνας Οι ανατριχιαστικές δηλώσεις των δύο βουλευτών σχετικά με το ασύλληπτο δυστύχημα στην Αθηνών- Λαμίας , που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, εμπεριέχουν μια αλήθεια και μια επιεικώς ανοησία με καθαρά αριστερό προφίλ. Η αλήθεια είναι πως πράγματι υπάρχει το ταξικό στοιχείο, μόνο […]
Από την Παπούλια Ευτυχία
Ο άνθρωπος που πεθαίνει πλούσιος, πεθαίνει ατιμασμένος.
Andrew Carnegie, Αμερικανός μεγιστάνας
Οι ανατριχιαστικές δηλώσεις των δύο βουλευτών σχετικά με το ασύλληπτο δυστύχημα στην Αθηνών- Λαμίας , που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, εμπεριέχουν μια αλήθεια και μια επιεικώς ανοησία με καθαρά αριστερό προφίλ. Η αλήθεια είναι πως πράγματι υπάρχει το ταξικό στοιχείο, μόνο που δεν βρίσκεται στην πλευρά του πλούτου, αλλά σε αυτήν της αριστεράς- στο στοιχείο που κρατά τον ιστό της ενωμένο και λέγεται μίσος. Μίσος από αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί από τον νου και τρομάζει όταν προέρχεται από ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας.
«Το κοινό μίσος, ενώνει τους ανθρώπους», είπε ο φιλόσοφος Eric Hoffer και αυτό ακριβώς βλέπουμε στον πυρήνα της ιδεολογίας της αριστεράς που μισεί τον πλούτο και τους πλούσιους, αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η κοσμοθεωρία της. 
Μισεί τον πλούτο όχι γιατί θέλει να τον αποκτήσει, αλλά γιατί «λυσσάει» να τον αρπάξει και να τον διανείμει στη δική της νομενκλατούρα.
Η επιεικώς ανοησία που αναδύεται μέσα από το παραλήρημα μίσους και εμπάθειας, συνίσταται στον ισχυρισμό πως ένα πλούσιο παιδί δεν σέβεται τις ζωές των άλλων, λες και η δική του είναι διασφαλισμένη σε περίπτωση δυστυχήματος.
Στην πραγματικότητα, η χρησιμότητα των πλουσίων είναι τεράστια, καθώς η επιδίωξη πλούτου προάγει την οικονομία.
Οι πλούσιοι θα δώσουν δουλειά ως εργοδότες είτε ως καταναλωτές θα ξοδεύουν τα πλούτη τους.
Βέβαια η αριστερά, που γίνεται όλο και χειρότερη, παραμυθιάζει ακόμα τους οπαδούς, με τον απαρχαιωμένο ισχυρισμό πως χωρίς των ιδρώτα των εργαζομένων, οι πλούσιοι δεν θα αποκτούσαν πλούτο.
Θα έλεγα πως σε μια όλο και πιο αυτοποιημένη οικονομία που χρειάζεται όλο και λιγότερα εργατικά χέρια, μάλλον θα πρέπει να αποκηρύξουν τέτοιες ψευδαισθήσεις, που σε συνδυασμό με το ταξικό μίσος αποτελούσαν ως τώρα την βάση της αντιφατικής τους ιδεολογίας.
Πέρα όμως από την ανθρωπιστική διάσταση του δυστυχήματος, υπάρχει και η πραγματική που έχει ενδιαφέρον. Σε τι χρησιμεύουν τα τόσο γρήγορα και ακριβά αυτοκίνητα;
Οι ζηλόφθονοι θα λένε, μέχρι να μπορέσουν να τα αποκτήσουν, ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα δεν είναι παρά μια επίδειξη πλούτου. Αν και η επιδειξιομανία, δεν είναι κάτι τόσο μεμπτό και υπάρχει σε μεγαλύτερο ποσοστό στα κατώτερα στρώματα, ένα πολύ ακριβό αυτοκίνητο δεν είναι πάντα επίδειξη πλούτου.
Αυτά τα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα, που είναι κάτι ανάμεσα σε επιβατικά και αγωνιστικά και είναι προσιτά πλέον σε όλους σχεδόν, απευθύνονται αποκλειστικά στους λάτρεις της ταχύτητας και όχι στους «φραγκάτους».
Έχουν όμως οι λάτρεις αυτοί το δικαίωμα να ασκούν το επικίνδυνο χόμπι τους σε εθνικούς αυτοκινητόδρομους;
Απερίφραστα όχι. Δεν επιτρέπεται να χορηγείται άδεια κυκλοφορίας σε αυτοκίνητα που στην ουσία είναι πλαστογραφία αγωνιστικών αυτοκινήτων σε επιβατικά και κατασκευάζονται για να προσφέρουν αδρεναλίνη και μόνο. Είναι σχεδόν απίθανο να οδηγεί κάποιος ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο και να μην πατήσει το γκάζι, γιατί σε αντίθεση με τους οδηγούς επιβατικών που το έχουν στο αίμα τους να τρέχουν, αυτοκίνητα όπως η πόρσε, είναι γεννημένα για την ταχύτητα.
Ο αντίλογος πως τα περισσότερα ατυχήματα έχουν καταγραφεί από συμβατικά αυτοκίνητα, αν και είναι αλήθεια δεν ευσταθεί. Αυτού του είδους τα οχήματα, απλώς είναι συντριπτικά πολλαπλάσια κι αφού έχουν κατασκευαστεί γι’ αυτούς τους δρόμους, την ευθύνη τη φέρουν οι οδηγοί.
Όμως, όταν κινούνται κατ’ επίφαση «αγωνιστικά» αυτοκίνητα, την ευθύνη την έχει η πολιτεία που ήθελε πάντα το «χρήμα να κινείται», ακόμη κι αν αυτό κοστίζει ζωές. Γιατί κακά τα ψέματα, στη θέα ενός πολυτελούς αυτοκινήτου παρκαρισμένο έξω από ένα καφέ, όταν δίπλα υπάρχουν κι άλλα, σε ποιο μαγαζί θα μπούμε όλοι;
Πάντα θα μας αρέσει το ακριβό, το αριστοκρατικό, πάντα θα το ξορκίζουμε όσο δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε, πάντα τα «κοριτσάκια» θα ενθουσιάζονται από τα πολυτελή οχήματα.
Κι επειδή πάντα έτσι θα είναι και θεωρείται ανόητος όποιος πιστεύει πως τα ατυχήματα μας «διδάσκουν», πρέπει να αναλάβει η πολιτεία.
Όχι τέτοια αυτοκίνητα στους δρόμους. Μα πρώτα απ’ όλα, ας αναλάβει να διώξει από τις θέσεις εξουσίας, ανθρώπους που μιλούν για τάξεις όταν ακόμα είναι ζεστά τα πτώματα κάποιων που λίγα δευτερόλεπτα πριν, συζητούσαν τι θα φάνε το βράδυ…
Ίσως αυτοί οι πολιτικοί, να είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τα φονικά γκάζια των αυτοκινήτων.
