Από την Παπούλια Ευτυχία Ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος… αλλά, όπως το βλέπω εγώ, είναι πολύ πιο δύσκολο να σηκωθείς το πρωί. Τerry Pratchett, Bρετανός συγγραφέας Καθημερινά, χύνεται αίμα στους δρόμους, παιδιά πεθαίνουν στα νοσοκομεία, απεγνωσμένοι παίρνουν τα όπλα και πυροβολούν τα μικρά παιδιά τους. Πίσω, μένουν άνθρωποι που […]
Από την Παπούλια Ευτυχία
Ο πατέρας μου πάντα έλεγε ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος… αλλά, όπως το βλέπω εγώ, είναι πολύ πιο δύσκολο να σηκωθείς το πρωί.
Τerry Pratchett, Bρετανός συγγραφέας
Καθημερινά, χύνεται αίμα στους δρόμους, παιδιά πεθαίνουν στα νοσοκομεία, απεγνωσμένοι παίρνουν τα όπλα και πυροβολούν τα μικρά παιδιά τους. Πίσω, μένουν άνθρωποι που νιώθουν τη γη να χάνεται, παρακαλούν για τον θάνατο τους και κατηγορούν τα πάντα που το κακό χτύπησε τη δική τους πόρτα και όχι… του γείτονα;
«Γιατί σε μένα», ενώ κανείς ποτέ δεν θα ακούσεις κάποιον να αναρωτιέται «γιατί όμως όχι και σε μένα, σάμπως εμείς είμαστε κάποιου ανώτερου Θεού»; Κι όμως, κανένας δεν το σκέφτεται ποτέ,, μέχρι την τραγική ώρα που κάτι θα συμβεί και θα φτάσουμε ένα βήμα πριν το ψυχιατρείο…
Έπρεπε να περάσει καιρός για να αγγίξει κανείς αυτή τη μυστήρια αντίδραση του Υπάτιου, που από την επόμενη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος στην Αθηνών- Λαμίας, εμφανίστηκε στην οθόνη και μιλούσε με συνανθρώπους τους, σαν «να μην είχε συμβεί τίποτα»! Τα ίδια μέσα που τον έψαχναν για μια δήλωση, τα ίδια μέσα υπονόησαν σενάρια που βλέπεις μόνο σε ψυχολογικά θρίλερ.
Τα αίσχη που γράφτηκαν από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα, λίγο- πολύ έπεσαν στην αντίληψη του καθενός, ενώ το ζήτημα σχολιάστηκε με μίσος και από την αριστερά. Ο νέος πληρώθηκε, δεν στεναχωριέται, τα «πήρε χοντρά» και ακόμη περισσότερες τρομακτικές «επιστημονικές» αναλύσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που σκέφτονται έτσι.
Αφήνουμε όμως στην άκρη αυτή τη θλιβερή, ανάμεσα σε άλλες, διαπίστωση για το ανήθικο πλεονέκτημα της αριστεράς που ξεστόμισε «βρωμιές» ή και τη φρίκη που κουβαλούν συμπολίτες μας, και πάμε στην άλλη πλευρά, στον άνθρωπο που για ανεξήγητους λόγους η μοίρα τον άφησε έξω από το παιχνίδι της. ΄Ισως, ποιος ξέρει, και για να μεταφέρει ο ίδιος σε εμάς ένα μήνυμα.
Το μήνυμα πως το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το τραγικό, στην πιο δραματική του διάσταση είναι πάντα παρόν. Και πως δεν είναι κάτι που συμβαίνει σ΄ άλλους μακριά από εμάς. Πως το ερώτημα «γιατί σε εμένα Θεέ μου» θα πρέπει να το μεταλλάξουμε: «γιατί όχι και σε μένα», άλλωστε «τι είμαστε εμείς»;
Έτσι τόσο στωικά ο Υπάτιος αντιμετώπισε την απροσδόκητη μοίρα του. Θα νόμιζε κανείς πως ήταν το σοκ της στιγμής που τον εμπόδιζε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δικής του πλέον τραγωδίας που μόλις είχε συντελεστεί μπροστά στα μάτια του. ΄Ομως δεν ήταν έτσι. Ο ίδιος ήταν ένα βαθιά φιλοσοφημένο και βαθιά θρησκευόμενο άτομο. Γιατί η θρησκεία μας, αν δεν είχε εκφυλιστεί ανά τους αιώνες από τους ίδιους τους εκφραστές της, είναι και αυτή ίσως η πιο υγιής και ρεαλιστική φιλοσοφία κυρίως όπως αυτή διατυπώνεται από τον ίδιο τον Ιησού στην επί του ΄Ορους ομιλία.
΄Ολα είναι θέλημα Θεού μας εξομολογήθηκε εκ βαθέων. Πόσοι όμως πιστεύουμε πως ό.τι μας συμβαίνει είναι θέλημα Θεού; Με μικρό ή με κεφαλαίο θήτα δεν έχει σημασία, αν όμως δεν διαθέτουμε εμείς αυτή τη βαθιά θρησκευτική πίστη όσων θέλουν τους αγαπημένους τους απλά να έχουν μεταβεί σ΄ άλλη διάσταση, να τους κοιτάνε χαμογελαστοί από ”κάπου εκεί ψηλά” κι αυτό από μόνο του να γαληνεύει την ψυχή τους, ας μην παρεμβάλουμε εμπόδια με την δική μας αθεΐα σ΄ αυτόν τον δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους.
Η απιστία και η αθεΐα είναι στατική δύναμη που καθηλώνει στη γη. Η πίστη είναι ανάταση, ανυψώνει. Η βαθιά πεποίθηση του θρησκευόμενου πως ακόμη κι ο θάνατος είναι θέλημα Θεού ή του φιλοσοφημένου πως ό τι γίνεται συμβαίνει για την εξυπηρέτηση κάποιας αναγκαιότητας είναι πραγματική κατάκτηση. Που η λογική δε μπορεί να αντιπαρατεθεί μαζί της. Την πίστη δεν μπορούμε να την αποδείξουμε, την βιώνουμε.
Μα μπορεί κανείς να είναι ευχαριστημένος όταν πεθαίνει δικός τους άνθρωπος ή κι αυτός ο ίδιος;
Ναι, μπορεί! Όχι επειδή πεθαίνει αλλά επειδή έζησε έως τώρα, επειδή εμείς του δώσαμε όλη μας την αγάπη, του «επιτρέψαμε» να ζήσει, του είπαμε μια μέρα ότι είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχουμε δει!
Γιατί αυτό που πρέπει να μας τρομάζει περισσότερο από όλα, είναι μήπως είτε εμείς, είτε αυτοί που αγαπάμε, φύγουμε ήδη «νεκροί». Όμως πόσοι από εμάς φροντίζουμε γι΄αυτό;
Είναι το «όχι σε εμένα», που δεν θα μας αφήσει ποτέ ελεύθερους…
