Τι σχεδιάζει ο Τσίπρας

Κατά την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα ειδικότερα, «ο οδικός χάρτης, αυτή τη στιγμή, περιλαμβάνει την ολοκλήρωση της β΄ αξιολόγησης, έτσι ώστε οι δανειστές να γράψουν την έκθεση συμμόρφωσης, η οποία θα κατατεθεί στο Eurogroup της 22ας Μαΐου. Παράλληλα, θα συζητούνται όλο αυτό το διάστημα τα μέτρα που θα ληφθούν. Από εκεί και πέρα, ανοίγει ο δρόμος για την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που αποτελεί την εγγύηση για επιτυχημένες δοκιμαστικές εξόδους στις αγορές, προκειμένου να προετοιμαστούμε για το καλοκαίρι του 2018, τον Αύγουστο του 2018, που θα πρέπει η Ελλάδα να αρχίσει να αναχρηματοδοτεί το χρέος της χωρίς τη στήριξη από τον επίσημο τομέα. Επομένως, στόχος της ελληνικής κυβέρνησης είναι αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας να υπάρξει δοκιμαστική έξοδος στις αγορές.

Το ζήτημα του ελληνικού χρέους απασχολεί όχι μόνο την ελληνική επικαιρότητα, αλλά το σύνολο του διεθνούς Τύπου. Το ΔΝΤ, του οποίου τη συμμετοχή απαιτεί η Γερμανία, έχει θέσει ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα με χρηματοδότηση τον προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Έναν πρώτο προσδιορισμό, δηλαδή, των μέτρων εκείνων που θα εφαρμοστούν μετά τη λήξη του προγράμματος. Για ποιόν λόγο το ζητάει αυτό το ΔΝΤ; Το ζητά αυτό, διότι χωρίς αυτόν τον προσδιορισμό θεωρεί το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο και άρα απαγορεύεται από το ίδιο το καταστατικό του η συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Διότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε οποιοδήποτε πρόγραμμα χώρας της οποίας το χρέος θεωρεί μη βιώσιμο. Άρα, για να μπορέσει να καλυφθεί η προϋπόθεση που έχουν θέσει τώρα οι Γερμανοί για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, οφείλουν να δώσουν στο ΔΝΤ αυτό το οποίο ζητάει, δηλαδή τον προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων. Και αυτή είναι και η βάση της συζήτησης που διεξάγεται αυτή τη στιγμή. Τώρα οι λύσεις που θα βρεθούν τελικά, προφανώς θα είναι λύσεις συμβιβασμού μεταξύ όλων των πλευρών. Δηλαδή και της ελληνικής πλευράς, που θέλει τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, και του ΔΝΤ, που θέλει το ίδιο, και από την άλλη της γερμανικής πλευράς, η οποία είναι πάντοτε επιφυλακτική σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες ή κινήσεις ή λύσεις, καθώς θεωρεί ότι αυξάνουν τον ηθικό κίνδυνο. Θα βρεθεί, όμως, μία λύση, ένα πεδίο ισορροπίας, μεταξύ αυτών των πλευρών.

Αυτό το οποίο κυρίως αφορά την ελληνική πλευρά, είναι μία λύση που να ανοίγει την πόρτα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Διότι το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ στην πραγματικότητα, εφόσον ενταχθούμε σε αυτό, θα αποτελέσει μια σφραγίδα της ΕΚΤ για το αξιόχρεο της Ελλάδας. Και τούτο είναι ακριβώς το σήμα που περιμένει το σύνολο της επενδυτικής κοινότητας, έτσι ώστε να ξεκινήσει μια σειρά από δραστηριότητες στην Ελλάδα. Αυτές οι δραστηριότητες, τα τελευταία επτά χρόνια έχουν μειωθεί και σε κάποιες περιόδους είχαν μηδενιστεί κιόλας. Επομένως, το βασικό για εμάς είναι να υπάρξει μία λύση που θα ανοίγει την πόρτα στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης.

Έχουμε καταλήξει σε μία τεχνική συμφωνία, η οποία παρά το γεγονός ότι περιλαμβάνει ένα δημοσιονομικό μείγμα, που δεν θα επιλέγαμε ποτέ εάν δεν βρισκόμασταν σε συνθήκες επιτροπείας, είναι, ωστόσο, μια ισορροπημένη συμφωνία. Δηλαδή, ύστερα από επτά χρόνια αξιολογήσεων και τριών προγραμμάτων, είναι η πρώτη φορά που μία αξιολόγηση κλείνει με μηδενικό δημοσιονομικό αντίκτυπο. Δηλαδή, χωρίς να υπάρχει δημοσιονομικό κενό, το οποίο θα πρέπει να καλυφθεί με επιπλέον λιτότητα. Επομένως, το μηδενικό δημοσιονομικό αντίκτυπο θεωρούμε ότι αποτελεί μία επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης, στον βαθμό δε, που όταν εκκινούσε η διαδικασία των διαπραγματεύσεων…

Αυτό το οποίο υποστηρίζουμε με τα αντίμετρα είναι τη συλλογική και την κοινωνική κατανάλωση, η οποία καλύπτει με κρατική παρέμβαση πρώτου βαθμού ανάγκες και από εκεί και πέρα, το διαθέσιμο εισόδημα μπορεί να κατευθυνθεί προς την ιδιωτική κατανάλωση και άρα την αύξηση της ενεργού ζήτησης».