Από την Ευτυχία Παπούλια Η παροιμία λέει «μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει». Ίσως όμως θα ‘πρεπε, αν σ’ εμποδίζει να ταϊστείς μόνος σου. Thomas Szasz Μία κακή παραλλαγή του «Κράμερ εναντίον Κράμερ» εξελίχτηκε αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη, με πρωταγωνιστές, όχι κάποιο ζευγάρι, αλλά τους γονείς και το ίδιο τους το σπλάχνο. […]
Από την Ευτυχία Παπούλια
Η παροιμία λέει «μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει». Ίσως όμως θα ‘πρεπε, αν σ’ εμποδίζει να ταϊστείς μόνος σου.
Thomas Szasz
Μία κακή παραλλαγή του «Κράμερ εναντίον Κράμερ» εξελίχτηκε αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη, με πρωταγωνιστές, όχι κάποιο ζευγάρι, αλλά τους γονείς και το ίδιο τους το σπλάχνο.
Μια υπόθεση, που στο πρώτο άκουσμα προκαλεί ανατριχίλα, ιδίως σε μία συντηρητική χώρα σαν την Ελλάδα, όμως φέρνει στο προσκήνιο ένα μεγάλο ζήτημα.
Αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης ή και όχι.
Ο δικαστής Ντόναλντ Γκρίνγουντ με μία πρωτοφανή, ακόμη και για τα ήθη… της Άγριας Δύσης απόφασή του, δικαίωσε τους γονείς του Μάικλ Ροτόντο, που του είχαν κάνει έξωση από το σπίτι και τον διέταξε να τους αδειάσει τη γωνιά.
Έτσι, έπεσε η αυλαία σε μια διένεξη – θρίλερ που κρατούσε για μήνες, με τους γονείς να προσπαθούν μάταια να τον πείσουν να εργαστεί και τον Μάικλ να ζητά κι άλλο χρόνο.
Ο… νεαρός, τριάντα χρονών και ήδη πατέρας, κατηγόρησε μάλιστα τον δικαστή, ερωτώμενος γιατί κάποιος να θέλει να «πετάξει» ανθρώπους στον δρόμο.
Για την ιστορία, άσκησε έφεση και η υπόθεση θα έχει σε πρακτικό επίπεδο συνέχεια, όμως όλα δείχνουν πως δεν θα βγει «νικητής».
Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για κάποιους απάνθρωπους γονείς αλλά για την αναπόφευκτη εξέλιξη μιας προσπάθειάς των που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν ώστε να πείσουν τον κανακάρη τους πως ήταν η ώρα πλέον να αυτονομηθεί, να βρει δουλειά και να απεξαρτηθεί από την ασφάλεια της οικογενειακής ζωής.
Κάτι που είναι κοντά στις αρχές και τις αντιλήψεις των Αμερικανών για την οικογένεια.
Τα παιδιά, μετά την ενηλικίωσή τους, είναι «υποχρεωμένα» να αυτονομηθούν -διαφορετικά εφόσον παραμένουν στο σπίτι, να συνεισφέρουν στα βάρη.
Ακόμη κι αν πρέπει να σπουδάσουν, μέρος των εξόδων τους το καλύπτουν με φοιτητικό δάνειο που αποπληρώνουν μόλις αρχίσουν να εργάζονται.
Στη χώρα μας, τουλάχιστον αμέσως μετά την ενηλικίωση των παιδιών, δημιουργείται αυτόματα μία νέα συνθήκη συμβίωσης, που οι γονείς αιφνιδιασμένοι αδυνατούν να διαχειριστούν.
Τα παιδιά κάνουν την επανάστασή τους, διεκδικούν την ανεξαρτησία τους, σκοντάφτουν όμως στην αντικειμενική αδυναμία να το κάνουν πράξη.
Αποτέλεσμα; Βιώνουν όλοι μαζί ένα μαρτύριο που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν οι γονείς, αντί να αντιδρούν, τα υποβοηθούσαν στην ανάγκη να ανοίξουν στα φτερά τους και να πατήσουν στα δικά τους πόδια.
Δυστυχώς όμως εκείνοι, εξαρτημένοι συναισθηματικά από τα παιδιά τους, όχι μόνο δε συνδράμουν αλλά μεταφέρουν σε αυτά τις δικές τους ανασφάλειες και φοβίες και με άλλοθι την ανεργία και την κρίση υποδαυλίζουν την αδράνεια.
«Εγώ δεν σε σπούδασα για να καθαρίζεις σκάλες», είναι μία από τις ατάκες των Ελλήνων γονέων που εκβιάζουν επιτυχώς τα παιδιά τους όταν έχουν δεχτεί μια περιστασιακή εργασία μέχρι την ώρα που θα βρουν κάτι σχετικό με το αντικείμενο σπουδών.
Ή εκείνη την ώρα που τα «φιλιά» της μαμάς σε… ποδιές, έπιασαν τόπο σε κάποια γωνίτσα του Δημοσίου.
Και ναι, γίνεται απόλυτα αποδεκτό πως οι «μεγάλοι» στερήθηκαν πολλά ώστε οι νεότεροι να έχουν μια πιο εύκολη ζωή, μακριά από εξαντλητικές εργασίες και εξευτελιστικά εργασιακά περιβάλλοντα.
Όμως κάπως έτσι, διαιωνίζεται αυτό το θλιβερό φαινόμενο – παιδιά ακόμη και πάνω από τα τριάντα συγκατοικούν με τους γονείς τους.
Κάτι που τους στερεί τη δυνατότητα μιας υγιούς συναισθηματικής και ερωτικής σχέσης και τους βουλιάζει μέσα στην ανασφάλεια.
Επηρεασμένοι και από την κακή πλευρά των δημοσιογράφων που σκορπούν προς ίδιον όφελος την καταστροφολογία, πολλοί νέοι παραιτούνται και χάνουν το ενδιαφέρον για ζωή.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, οι γονείς πρέπει να βάλουν στην άκρη τους μελοδραματισμούς, κατανοώντας πως η διαχείριση της πρώτης μετά την ενηλικίωση δεκαετίας είναι όχι μόνο δικαίωμα των παιδιών, αλλά και μία αναγκαιότητα για να διαμορφώσουν χωρίς περιορισμούς μια υγιή προσωπικότητα που θα καθορίζει το μέλλον τους.
Αλλιώς θα γεμίσουμε «Μιχαλάκηδες».
Και με «Μιχαλάκηδες» με το… playstation στο χέρι, δεν πάμε πουθενά.
Δείτε ακόμη:
Η αυθεντική Νέτα και το τέλειο «ψέμα» της Φουρέιρα
