Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Το να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, αλλά θέμα αγωγής. Ελευθέριος Βενιζέλος, 1864-1936, Έλληνας ηγέτης Η υπάλληλος καθαριότητας του δήμου μόλις είχε σκουπίσει. Μια νεαρή γλυκιά κοπέλα, είχε σηκωθεί από τα χαράματα για να πάει σε μία από τις πιο αξιοπρεπείς, αλλά σκληρές δουλειές που δυστυχώς η πλειοψηφία αντιμετωπίζει με ένα βλέμμα […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, αλλά θέμα αγωγής.
Ελευθέριος Βενιζέλος, 1864-1936, Έλληνας ηγέτης
Η υπάλληλος καθαριότητας του δήμου μόλις είχε σκουπίσει. Μια νεαρή γλυκιά κοπέλα, είχε σηκωθεί από τα χαράματα για να πάει σε μία από τις πιο αξιοπρεπείς, αλλά σκληρές δουλειές που δυστυχώς η πλειοψηφία αντιμετωπίζει με ένα βλέμμα απαξιωτικό. Ίσως να ήταν κάποια από τη «γενιά των μεταπτυχιακών», που πάλευε να βγάλει το ψωμί της ελπίζοντας σε μια καλύτερη μέρα, ίσως απλά να μην είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει κάποια άλλη επαγγελματική πορεία.
Φρόντιζε όμως να βρούμε τον δρόμο καθαρό.
Εκατοστά πιο πέρα, μία κυρία που περίμενε μαζί με τους υπόλοιπους στη στάση, ανάβει ένα τσιγάρο.
Πριν προλάβει να τραβήξει δυο – τρεις ρουφηξιές φτάνει το λεωφορείο. Η κυρία το πέταξε νευρικά στο φρεσκοκαθαρισμένο πεζοδρόμιο και άρχισε να το πατάει με δύναμη με τη μύτη του παπουτσιού, λες και ήθελε να εξαφανίσει τελείως τα ίχνη της πράξης της.
Πώς θα ένιωθε εκείνη τη στιγμή η υπάλληλος του δήμου βλέποντας κάποιον να ποδοπατάει, να ακυρώνει το έργο της και να μη μπορεί να αποδώσει καθαρό το πεζοδρόμιο στους δημότες έστω για λίγα λεπτά;
Πώς θα εξηγούσε στον επόπτη, αν υπήρχε, που θα ακολουθούσε για να ελέγξει την απόδοσή της, ότι είχε ήδη σκουπίσει το συγκεκριμένο σημείο;
Πρόκειται για μια περίπτωση, όπου η ρύπανση του περιβάλλοντος είναι το έλασσον. Το μείζον είναι η περιφρόνηση και η προσβολή του δικαιώματος των δημοτών, που πληρώνουν όχι ευκαταφρόνητα δημοτικά τέλη, να έχουν μία στοιχειωδώς καθαρή πόλη.
Ένας νεαρός άντρας που είχε «πιάσει» με το μάτι του την κίνησή της και αναστέναξε με δυσαρέσκεια, δεν άντεξε και της έκανε παρατήρηση μέσα στο λεωφορείο, μπροστά στους υπόλοιπους που την είχαν καρφώσει με τα μάτια τους.
«Εγώ τους πληρώνω», ήταν η απάντησή της, ενώ ακολούθησε σωρεία «γαλλικών», καθώς τόλμησε να την ρεζιλέψει για μια «λεπτομέρεια» που… σιγά, δεν χάλασε κι ο κόσμος.
Κι όποιος βιαστεί να τα ρίξει πάλι στο κράτος, καλύτερα να αναλογιστεί πόσα ειδικά τασάκια που «ξηλώθηκαν» από επιτήδειους, είχαν τοποθετηθεί στους δρόμους.
Ο δήμος όμως, το κράτος γενικότερα, δεν μπορεί να καλύπτει τις προβλέψιμες ανάγκες ορισμένων πολιτών δημιουργώντας νέες εστίες ρύπανσης ή δυσοσμίας.
Κάποια στιγμή, ενδεικτικά έστω, η δημοτική αστυνομία πρέπει να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο και να λειτουργεί αποτελεσματικά κι όχι μόνο να κόβει κλήσεις για να καλύψει τη μισθοδοσία της.
Θα πρέπει να τιμωρείται ο πεζός που περνάει με κόκκινο, ο λαθρεπιβάτης των ΜΜΜ, αυτός που κάνει την ανάγκη του πίσω από ένα θάμνο στο παρκάκι, αυτός που φτύνει στο δρόμο, αυτός που πετάει το αποτσίγαρό του και την τσίχλα κάτω.
Όλα αυτά είναι προσωπικά τους προβλήματα. Μπορούν να τα λύσουν στο σπίτι τους ή να μεριμνήσουν γι αυτά και όχι να τα μεταφέρουν στον δρόμο.
Πρόσφατα η Αντικαρκινική Εταιρεία πρότεινε να απαγορευτεί το κάπνισμα παντελώς και σε εξωτερικούς δημόσιους χώρους, κάτι που εφαρμόζεται ήδη σε πολλές χώρες τα Ευρώπης.
Είναι χαρακτηριστικό πως η Αθήνα «αναδείχθηκε» πιο βρώμικη πόλη μαζί με τη Ρώμη, μετά το Λονδίνο και το Παρίσι σε έρευνα στην οποία συμμετείχαν ταξιδιώτες.
Ακόμα χειρότερα, το 2016 εθελοντές της Ελληνικής Ένωσης Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος μάζεψαν από τις παραλίες 14.488 αποτσίγαρα!
Προφανώς το πρόβλημα της κοινωνικής μας συμπεριφοράς δεν θα λυθεί με κατασταλτικά μέτρα.
Είναι καιρός όμως να μην παραμένουμε θεατές δυσανασχετώντας σιωπηλά, αλλά να αρχίσουμε εμείς που δεν τα περιμένουμε όλα από το κράτος, να υπενθυμίζουμε στους… δράστες πως αυτό που μόλις έκαναν δεν ταιριάζει στη χώρα που λέμε πως θέλουμε να φτιάξουμε.
Σε μία Ελλάδα παρακμής λοιπόν, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν άπαντες διέθεταν τη σανίδα σωτηρίας, που ονομάζεται παιδεία;
Πόσο πιο όμορφος, θα ήταν ο κόσμος μας, αν εφαρμόζαμε εμπράκτως τα στοιχειώδη αγαθά της αγωγής και της παιδείας, στην καθημερινή μας συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους;
Πόσο ευτυχισμένοι θα ήμασταν τελικά, αν κατανοούσαμε πως η ουσιαστική μόρφωση είναι πολύ μακριά από τα πτυχία που έχουμε κρεμάσει στον τοίχο;
