Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Όταν η βία επικρατήσει, αρχίζει να γίνεται λόγος για ειρήνη και ησυχία. Comte de Saint-Simon, Γάλλος κοινωνιολόγος «Η βία πρέπει να φύγει από τα σχολεία. Αυτό που την προκαλεί είναι ότι δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό». «Σταματάμε τη βία, δεν λέμε όχι στις πλάκες και τα αστειάκια, αλλά αυτό το πράγμα, που […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Όταν η βία επικρατήσει, αρχίζει να γίνεται λόγος για ειρήνη και ησυχία.
Comte de Saint-Simon, Γάλλος κοινωνιολόγος
«Η βία πρέπει να φύγει από τα σχολεία. Αυτό που την προκαλεί είναι ότι δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό».
«Σταματάμε τη βία, δεν λέμε όχι στις πλάκες και τα αστειάκια, αλλά αυτό το πράγμα, που φτιάχνουμε συμμοριούλες, είναι στοιχεία που δεν έχουν χώρο σε μια δημοκρατική κοινωνία».
Αυτές τις κοινότυπες αοριστίες είπε κατά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ο υπουργός Παιδείας, μιλώντας στο 1ο ΕΠΑΛ Αγίων Αναργύρων. Τα ίδια λόγια δηλαδή, που ακούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, διαβάζουμε στο διαδίκτυο και γράφουμε σε αναρτήσεις δήθεν ευαισθητοποίησης στα social media. Μέχρι που θα χλευάσουμε κι εμείς κάποιον συνάνθρωπο, θα γελάσουμε μαζί του αλλά προς Θεού, θα είναι απλά ένα «αθώο» αστείο.
Καλύτερα θα ήταν ο υπουργός, να ανακοινώσει κάποιες βελτιωτικές καινοτομίες που (δεν) έκανε το υπουργείο του. Αλλά δυστυχώς, ακόμη χειροκροτούμε αυτές τις «βαρύγδουπες» και εν τέλει ανούσιες φανφάρες που είναι ανίκανες να λύσουν το πρόβλημα.
Το χρωστούσε όμως σαν ελάχιστη ανταπόκριση στη δραματική έκκληση του τραγικού πατέρα του 15χρονου Νικόλα που «έφυγε» αφήνοντας πίσω γραμμένα τα ονόματα αυτών που του έκαναν τη ζωή κόλαση. Τόσο, που την απαρνήθηκε, την απέρριψε με ένα σχοινί. Μόλις 15.
Οι αδίστακτες «συμμοριούλες» θα είναι πάντα εκεί, γελώντας με τις αερολογίες και τις αναλύσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Παιδιά χωρίς καμία διάθεση για μάθηση, που κάνουν εκ του ασφαλούς στο σχολικό περιβάλλον την πρακτική τους εξάσκηση για να ενταχθούν αποφοιτώντας στον κόσμο της παραβατικότητας και από απλές «συμμοριούλες» να μετατραπούν σε επικίνδυνες συμμορίες. Επιτέλους, όχι άλλα λόγια!
Η σχολική κοινότητα, η πολιτεία, η δικαιοσύνη είναι υποχρεωμένες να πάρουν δραστικά μέτρα. Υποχρεωμένες, να κάνουν τη δουλειά τους!
«Αυτό που προκαλεί τη βία είναι ότι δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό, αυτόν που έχει διαφορετική σωματική διάπλαση από εμάς, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή τρόπο ντυσίματος», είπε ο υπουργός, που… εντόπισε την αιτία!
Μια επιεικώς ατυχής έκφραση, ίσως και προσβλητική. Ποιος είναι αυτός ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός, που χαρακτηρίζει «εμάς» για να προσδιορίσουμε τη διαφορετικότητα που είναι κόκκινο πανί για τις «συμμοριούλες»; Κανένας διάλογος, καμία συνεργασία δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της σχολικής βίας.
Η βία αυτή ξεκινάει από κοινωνικά, ηθικά και ιδεολογικά διαλυμένες οικογένειες που τα παιδιά τους αναζητούν τη χαμένη τους «ζωή», την ταυτότητά τους.
Το προφίλ αυτών των συμμοριών είναι πάντα το ίδιο. Ο «νταής» συγκροτεί μία ομάδα. Ποτέ δεν δρα μόνος.
Επιλέγει το «θύμα» με τη διαφορετικότητα όπως την εννοούμε εμείς και όχι ο κ. υπουργός. Συνήθως ένας άριστος μαθητής μιας και οι συμμορίες απεχθάνονται την αριστεία και την πρόοδο, κάποιος με ιδιαίτερες δεξιότητες, τις περισσότερες φορές σωματικά αδύναμος.
Οι «συμμοριούλες» δεν απειλούν έμμεσα μόνο τη φυσική ζωή ενός μαθητή. Ένα παιδί στόχος βίαιης συμπεριφοράς συχνά αντιδρά νιώθοντας αποστροφή για το σχολικό περιβάλλον, παραιτείται από κάθε διάθεση μάθησης κι αυτό μπορεί να αποτελέσει τη μοιραία καμπή στη μετέπειτα κοινωνική του συμπεριφορά.
Οι γονείς δεν πρέπει να περιμένουν βοήθεια από τη σχολική κοινότητα. Τα φαινόμενα βίας δεν μπορούν να αποδειχτούν και να κατονομαστούν οι πρωταγωνιστές τους.
Συγκαλύπτονται από τη χρυσόσκονη της πλάκας και απενοχοποιούνται ως δήθεν αστειάκια μεταξύ των. Οι γονείς μόνοι τους οφείλουν να παρακολουθούν διακριτικά όσα συμβαίνουν στο σχολικό περιβάλλον έχοντας μία ειλικρινή επικοινωνία με τα παιδιά τους αφού πρώτα κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Κι αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο κρίσιμο. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να διατηρήσουν αυτή την εύθραυστη σχέση εμπιστοσύνης ίσως και ιδιαίτερη παιδεία που ελάχιστοι γονείς διαθέτουν.
Όταν παγιωθεί αυτή η ειλικρινής σχέση εμπιστοσύνης και δεν πρόκειται περί αυταπάτης των γονέων όπως συμβαίνει συνήθως, τότε μόλις διαπιστώσουν ότι η σχολική βία απειλεί το δικό τους παιδί πρέπει να αντιδράσουν άμεσα και δυναμικά.
Αρχικά εφιστώντας την προσοχή και καθιστώντας υπεύθυνη τη διεύθυνση του σχολείου για φαινόμενα βίας που έχουν επισημανθεί και τυχόν ανοχή από πλευράς τους. Διαφορετικά είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. Καμία ανοχή απέναντι σε φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού. Αν δεν αντιδράσουν δυναμικά οι γονείς από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στα μάτια του παιδιού, αυτά τα φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται.
Και δυστυχώς πολλές φορές, οι «άβγαλτες ψυχούλες» βλέπουν ως μόνη διέξοδο τη θηλιά στο λαιμό.
