Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Υπάρχουν 5000 καταπληκτικοί άνθρωποι για κάθε βλάκα στο Διαδίκτυο. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει μεγάλος αριθμός. Don Rittner, Αμερικανός αρχαιολόγος Σε κάθε ταινία του κινηματογράφου, αν κάτι μας ανεβάζει κατακόρυφα την αδρεναλίνη, είναι ο κακός πρωταγωνιστής – αυτός που σπέρνει τον θάνατο, που ακολουθεί υπόγειες μεθόδους και προκαλεί στο διάβα του τον τρόμο. […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Υπάρχουν 5000 καταπληκτικοί άνθρωποι για κάθε βλάκα στο Διαδίκτυο. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει μεγάλος αριθμός.
Don Rittner, Αμερικανός αρχαιολόγος
Σε κάθε ταινία του κινηματογράφου, αν κάτι μας ανεβάζει κατακόρυφα την αδρεναλίνη, είναι ο κακός πρωταγωνιστής – αυτός που σπέρνει τον θάνατο, που ακολουθεί υπόγειες μεθόδους και προκαλεί στο διάβα του τον τρόμο. Με τον ήρωα, λίγο θα ασχοληθούμε. Είναι γνωστό, ανοίγοντας με τον πρωινό καφέ τις ενημερωτικές ιστοσελίδες για να δούμε τους τίτλους των ειδήσεων, το «μάτι» μας θα πέσει στις υβριστικές δηλώσεις κάποιου υπουργού για τον αντίπαλό του ή σε κάποιο συμβάν που αφορά στις πιο «ευαίσθητες» κοινωνικές ομάδες, αυτές που ερεθίζουν το θυμικό και μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί.
Τότε είναι που αφήνουμε τον καφέ κάτω και σπεύδουμε να εκφράσουμε την άποψή μας, με χυδαιολογίες, ύβρεις και κατάρες που δεν μπορεί να συλλάβει ο υγιής νους.
Τα τελευταία χρόνια που η τηλεόραση και το διαδίκτυο είναι «ένα» με το κοινό, έχουμε εκτεθεί σε τόσο μένος, που μοιάζει εύκολο να θεωρήσει κανείς τον ιντερνετικό τραμπουκισμό θεμιτό. Οι χρήστες που περνούν ατελείωτες ώρες «πάνω» από τον υπολογιστή ή το smart phone ολοένα και αυξάνονται, έχοντας μάλιστα παραπάνω από έναν λογαριασμό στα social media.
Τσεκάρουν προφίλ επωνύμων και μη, μόνο και μόνο για να τους προσβάλλουν, να σαμποτάρουν τη ροή των σχολίων τους, να εκτονωθούν. Το διαδίκτυο λειτουργεί σαν παιδική χαρά για αυτού του είδους τους σαδιστές, μιας και δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να εκφράσουν τα σαδιστικά τους ενδιαφέροντα με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο.
Βέβαια, είναι τα ίδια τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που παρέχουν στους πολίτες τη δυνατότητα να «εξαπολύουν» ανεξέλεγκτα τις απόψεις τους, στον βωμό της δήθεν δημοκρατίας ή της ακόμα πιο δήθεν ελευθερίας του λόγου. Τα συμφέροντά τους άλλωστε από τους «μακιαβέληδες» του πληκτρολογίου, πολλά.
Αρκετοί εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να προπαγανδίσουν υπέρ της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης, ανάλογα με τον… χορηγό τους, υπερβαίνοντας σε ζήλο ακόμα και τους ίδιους τους εκπροσώπους τους. Καταφεύγουν σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς εις βάρος πολιτικών αρχηγών, ομάδων, προσώπων, ακόμη και νεκρών.
Συχνά, εκθέτουν προσωπικές τους περιπτώσεις ως ενδείξεις πως ζούμε σε μία ακυβέρνητη χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα.
Ένας που δεν βρήκε κρεβάτι στην εντατική, ένα ασθενοφόρο που δεν έφθασε έγκαιρα και θα σωζόταν κατά τη γνώμη τους μία ζωή, το περιπολικό που καλούμε επειδή γαβγίζει ο σκύλος του γείτονα και δεν ήρθε αμέσως, το μορφωμένο παιδί που δεν βρίσκει δουλειά. Πραγματικότητες που παρουσιάζονται σαν αποδείξεις ενός διαλυμένου κράτους, προσβάλλοντας έτσι και υποβαθμίζοντας το έργο χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονται υπερβαίνοντας εαυτούς να ανταποκριθούν στο καθήκον τους. Κι όλα αυτά, με λεξιλόγιο πεζοδρομίου και πλούσιες δόσεις βλασφημίας.
Αλήθεια, η κοινή γνώμη είναι πεπεισμένη πως το διαδίκτυο μοιάζει με καταφύγιο κομπλεξικών, μισαλλόδοξων και φασιστών, ή θεωρούν πως πρόκειται για μια μικρογραφία της κοινωνίας. «Με τέτοιο παραλήρημα μίσους να συνοδεύει την πλειοψηφία των ειδήσεων, πώς θα πάει η χώρα μπροστά;», αναρωτιέται ο νέος.
Κι όμως, όλοι αυτοί που βωμολοχούν είναι συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι, τακτικά «πελατάκια» όλων των μέσων. Αργόσχολοι, μοναχικοί, πληρωμένα trolls με αμέτρητα προφίλ που συνεργάζονται σε ένα κοινό στόχο: Να διαβρώσουν την κοινωνική συνείδηση των πολιτών, ιδίως των νέων, ακυρώνοντας πολλές φορές τις προσπάθειες των γονιών τους να τους εμπνεύσουν αισιοδοξία για τη ζωή και σεβασμό απέναντι στο κράτος. Πρόκειται για μια μικρή μερίδα του περιθωρίου, αλλά η ηθική βλάβη που προξενούν είναι τεράστια και είναι μεγάλη αλήθεια πως μας τραβούν εύκολα την προσοχή.
Στο «βήμα» του διαδικτύου ο λόγος και του πιο ανίδεου και ανεύθυνου, αποκτά κύρος αυθεντίας και ασκεί σημαντική επίδραση στον τρόπο σκέψης και θεώρησης των πραγμάτων κυρίως από τους νέους που δεν έχουν ακόμη διαμορφώσει απόψεις για τη ζωή.
Όμως αυτή η παρεούλα των αμόρφωτων δεν είναι ο κανόνας. Δεν πρέπει να το αποδεχθούμε ως κανόνα και να δηλητηριάζεται το υπόλοιπο τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας, που διακατέχεται από αισιοδοξία, που προσπαθεί και αγωνίζεται…
Κανόνας, είναι αυτοί που ξυπνούν πρωί και επιστρέφουν μεσάνυχτα σπίτι, είναι η υγιής κοινωνία που αγανακτεί με τους μίζερους και τους απαίδευτους, που αν και έχει φωνή δεν έχει χρόνο να την αντιτάξει απέναντί τους, απαλλάσσοντας τη νέα γενιά από το φάσμα της έχθρας που διασπείρουν οι κήρυκες της εθνικής μας κατάθλιψης.
Αυτοί που δεν θα ξοδέψουν λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο της ημέρας για να ξεκατινιαστούν εκμεταλλευόμενοι την απόσταση ασφαλείας που προσφέρει το πληκτρολόγιο. Θα ξεσπάσουν, θα ξεδώσουν, ακούγοντας μουσική, πηγαίνοντας μια βόλτα, διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα.
Κανόνας, είναι αυτή η φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας που δεν θα ακουστεί ποτέ. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει.
Ζει και βασιλεύει ακολουθώντας τα μονοπάτια της δράσης, για να κρατά μια όρθια κοινωνία πραγματικά δημοκρατική.
Με άπλετο χώρο, ακόμη και γι΄αυτούς τους λίγους που μας θυμίζουν πως δεν πρέπει στιγμή να σταματήσουμε τον αγώνα, πάνω απ’ όλα για την δική μας, προσωπική εξέλιξη.
