Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Δεν είναι πιο ηθική η ελεύθερη ένωση δυο εραστών που αγαπιούνται από τη νόμιμη ένωση δυο πλασμάτων χωρίς αγάπη; Ζωρζ Φεϋντώ Το διαζύγιο δεν είναι πλέον μονόδρομος. Είναι τάση, μια μόδα που χρησιμοποιείται σαν εργαλείο απελευθέρωσης της καταπιεσμένης γυναίκας, μόνο που γρήγορα μετατράπηκε σε τοξικό «διαλυτικό» του πιο ιερού θεσμού – […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Δεν είναι πιο ηθική η ελεύθερη ένωση δυο εραστών που αγαπιούνται από τη νόμιμη ένωση δυο πλασμάτων χωρίς αγάπη;
Ζωρζ Φεϋντώ
Το διαζύγιο δεν είναι πλέον μονόδρομος. Είναι τάση, μια μόδα που χρησιμοποιείται σαν εργαλείο απελευθέρωσης της καταπιεσμένης γυναίκας, μόνο που γρήγορα μετατράπηκε σε τοξικό «διαλυτικό» του πιο ιερού θεσμού – αυτού της οικογένειας.
Η δήθεν σεξουαλική απελευθέρωση, το «βρώμικο» life style και το χυδαίο κυνήγι του χρήματος, έχουν ανοίξει πυρ στο δόξα πατρί της «δεμένης» οικογένειας, που «μεγαλούργησε» τις παλαιότερες δεκαετίες.
Χλιδάτοι γάμοι με δανεικά, μήνες προετοιμασιών, άφθονο αλκοόλ και αμέτρητες σέλφι, ακόμα και με τον ιερέα. Οι νεόνυμφοι δεν ακούνε λέξη από όσα διατυπώνονται στη γαμήλια τελετή, ενώ οι αξίες γύρω από το ευλογημένο μυστήριο είναι τουλάχιστον ντεπασέ εδώ και πολλά χρόνια.
Η έκρηξη των διαζυγίων «βελούδινων» ή μη, έχει πάψει πια να είναι πρόβλημα και πλέον σοκάρεται κανείς στο άκουσμα πως ένα ζευγάρι 40, 50, 60 ετών, δεν παραλείπει την κυριακάτικη του βόλτα ή, μπορεί να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι.
Συνηθέστερη αιτία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όχι η κακοποίηση που πολλές υφίστανται, αλλά η απιστία. Κι αυτό, είναι το πιο τρομακτικό.
«Είμαι μητέρα και Πρώτη Κυρία. Έχω πάρα πολλά σημαντικότερα να κάνω», είπε η εκθαμβωτική Μελάνια Τραμπ σε μία αποκαλυπτική -χωρίς προσυμφωνημένες ερωτήσεις -συνέντευξή της στο ΑΒC, όταν ρωτήθηκε για τις απιστίες του άτακτου αντρός της.
Μα υπάρχει πιο σημαντικό από τη συζυγική απιστία;
Για τη Μελάνια υπάρχουν τουλάχιστον δύο, που θα πρέπει να ισχύουν για όλες τις γυναίκες, όταν η απιστία αρχίζει να εμφανίζεται σιγά σιγά σαν ένα γκρίζο σύννεφο που απειλεί να επιφέρει θύελλα στη συζυγική σχέση.
Και δυστυχώς πολλές φορές, δημιουργούνται δράματα, πριν καν ξεσπάσει η θύελλα, από τον φόβο και μόνο πως θα τους βρει απροετοίμαστους να την αντιμετωπίσουν, αν προκύψει.
Το γεγονός και μόνο ότι μια γυναίκα είναι μητέρα και κυρία, είτε πρώτη είτε δεύτερη, είναι αρκετό να της προσδώσει την υπεραξία που της ανήκει και που καμία συμπεριφορά του συζύγου δεν μπορεί να επισκιάσει.
Η «πίστη» και η «απιστία» ως αξίες είναι ένα προσωπικό πρόβλημα των συζύγων οι οποίοι οφείλουν να θέσουν και τα όρια παρέμβασης στην προσωπική ελευθερία του ενός από τον άλλον, αν αναγνωρίζουν αυτό ως μία αναγκαιότητα που απορρέει από τη φυσική τους υπόσταση.
Εδώ, άξια αναφοράς είναι η επισήμανση του κοινωνιολόγου Έρικ Χόφφερ πως ο όρκος πίστης είναι μία επιπολαιότητα, τόσο γι’ αυτόν που υπόσχεται όσο και γι αυτόν που αποδέχεται.
Το προσωπικό αυτό πρόβλημα δεν πρέπει να διαχέεται στην οικογένεια και να συμπαρασύρει σε μία αήθη διαμάχη, αναζητώντας συμπαραστάτες και συνενόχους στα υπόλοιπα μέλη, στα παιδιά.
Η αμοιβαία πίστη θεωρείται ως μία αυτονόητη ίσως και βασική συνθήκη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που σκοπεύουν να δημιουργήσουν οικογένεια.
Ωστόσο η απελευθέρωση των γυναικών, η ελαστικότητα των ηθών, οι προκλήσεις του δυτικού τρόπου ζωής είναι τέτοιες που μάλλον είναι αφέλεια να πιστεύει κάποιος σε υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης.
Παρατηρώντας τις δύο κυρίες, τη Μελάνια Τραμπ και τη Χίλαρι Κλίντον δεν διακρίνει κανείς στα πρόσωπά τους συναισθήματα απατημένης συζύγου.
Ποια είναι τα πραγματικά τους συναισθήματα απέναντι στους συζύγους των; Προφανώς αηδία και αποστροφή. Και αυτά, αποτυπώνονται ανάγλυφα στα πρόσωπα του Μπιλ και του Ντόναλντ ως εκνευρισμός, αμηχανία και δειλία, που χαρακτηρίζουν τις κινήσεις και τις εκφράσεις με τις οποίες θέλουν να κρύψουν τις ενοχές τους.
Ενοχές όχι για την πράξη τους αυτή καθεαυτή, αλλά γιατί δεν φρόντισαν να προστατέψουν την αξιοπρέπεια των συζύγων τους από έναν ενδεχόμενο διασυρμό. Και αυτό είναι το μείζον.
Στον αντίποδα αυτής της απογυμνωμένης από αισθήματα κοινωνίας υπάρχουν και αυτοί που αναζητούν σε ένα άλλο πρόσωπο την αντανάκλαση του δικού τους εγώ, σαν προϋπόθεση για τη σύναψη μιας σχέσης, εξωθώντας στο περιθώριο, είτε από άγνοια είτε από υστεροβουλία, αυτά τα «πολύ σημαντικότερα» της Μελάνια.
Όσο και αν η ανάγκη συμβιβασμών σε μια συζυγική σχέση είναι επιτακτική, υπάρχει ένα κομμάτι της ανθρώπινης ελευθερίας, μικρό έστω, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραβιάζεται. Αυτό που κάνει τον καθένα ξεχωριστό άτομο, ξεχωριστή προσωπικότητα.
Ο γάμος, δεν είναι μια συμφωνία όπως το deal με την τράπεζα ούτε και ξέφραγο αμπέλι με παράλληλες ζωές, ένα άδειο σπίτι και αθώα βλέμματα παιδιών γεμάτα ερωτηματικά. Είναι μια ευλογημένη υπογραφή μεταξύ ανθρώπων, που δεν βλέπουν την ώρα να ανοίξουν τα φτερά τους οι άλλοτε μπόμπιρες, ώστε να κάνουν ενωμένοι όλα αυτά που στερήθηκαν για χάρη μιας σωστής ανατροφής.
Και ναι, έχουμε όλοι δικαίωμα στην αποτυχία.
Πιθανόν η δίψα για χρήμα να οδηγήσει σε λάθος επιλογή συζύγου, ή ο έρωτας να ήταν τέτοιος που δεν άφησε περιθώρια για σκέψεις. Όταν όμως μιλάμε για παιδιά, τότε υπάρχουν μόνο υποχρεώσεις.
Με πρώτη από όλες, να τα κοιτάξουμε στα μάτια και να πούμε πως «αποτύχαμε, αλλά είμαστε εδώ».
