Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Πόσο μεγαλύτερη σημασία έχει το μέλλον από το παρόν όταν περιστοιχίζεται κανείς από παιδιά! Κάρολος Δαρβίνος Ήταν σε κάποια από εκείνες τις παλιές ιστορικές ταινίες, που ένας υποψήφιος βουλευτής περιφερόταν στα χωριά της επαρχίας μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για άχρηστα έργα αφού ποτέ δεν τους είχε επισκεφθεί για να διαπιστώσει τις πραγματικές […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Πόσο μεγαλύτερη σημασία έχει το μέλλον από το παρόν όταν περιστοιχίζεται κανείς από παιδιά!
Κάρολος Δαρβίνος
Ήταν σε κάποια από εκείνες τις παλιές ιστορικές ταινίες, που ένας υποψήφιος βουλευτής περιφερόταν στα χωριά της επαρχίας μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για άχρηστα έργα αφού ποτέ δεν τους είχε επισκεφθεί για να διαπιστώσει τις πραγματικές τους ανάγκες.
-Θα σας κάνουμε γιοφύρια!
-Μα δεν έχουμε ποτάμια!
-Θα σας κάνουμε και ποτάμια!
-Θα σας κάνουμε σχολεία!
-Μα δεν έχουμε παιδιά!
-Θα σας κάνουμε και παιδ….
Από τις ανεπανάληπτες ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Βέβαια η αλήθεια είναι πως, στα χρόνια των παππούδων μας, στην επαρχία, καμία οικογένεια δεν είχε λιγότερα από τέσσερα παιδιά. Και έτσι η ελληνική κοινωνία κατάφερε να διατηρηθεί ανόθευτη ως τις μέρες μας.
Σήμερα όμως αυτή η τελευταία ατάκα ακούγεται όχι σαν ένα επαρχιακό ανέκδοτο αλλά σαν μία δραματική έκκληση για την αποφυγή της συρρίκνωσης και αφανισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό επισημαίνει και η Washington Post με αφορμή την κραυγή μιας γυναίκας σε σχολείο ερημωμένου χωριού περιοχής των Ιωαννίνων. «Πού πήγαν τα παιδιά μας», αναρωτήθηκε κοιτώντας το προαύλιο δημοτικού σχολείου.
Ο κίνδυνος είναι πολύ κοντά και αφορά στους σημερινούς νέους που πλησιάζουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους, εμάς δηλαδή, που οι γονείς μας δε θα υπάρχουν για να μας βοηθούν με τη σύνταξή τους.
Και παιδιά, τουλάχιστον Ελληνόπουλα, δε θα υπάρχουν για να στελεχώσουν κοινωνικές υπηρεσίες για τη δική μας αξιοπρεπή επιβίωση, όταν θα βρεθούμε στο περιθώριο της κοινωνικής και φυσικής μας ζωής.
Και δεν θα υπάρχουν, γιατί οι σημερινοί νέοι, για χίλιους και έναν λόγους, αρνούνται να δημιουργήσουν οικογένεια.
Ο ένας λόγος είναι ο διαχρονικός μύθος περί κρίσης, που σκόπιμα καλλιεργείται από πολιτικούς και δημοσιογράφους, για τη δική τους επιβίωση.
Προσφέρει όμως ένα ισχυρό άλλοθι στους νέους και στην κοινωνία, για την απροθυμία τους να δημιουργήσουν οικογένεια ή να ξεκινήσουν κάποια δραστηριότητα κραδαίνοντας πάνω από το κεφάλι τους, τους κινδύνους που καραδοκούν εξαιτίας της κρίσης. Αδιαφορούν όμως αν η μπάλα στο τέλος θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.
Μιας κρίσης που είναι περισσότερο επινόηση δημαγωγών και λιγότερο αντικειμενική πραγματικότητα. Με δυο λόγια θα μπορούσαμε να ορίσουμε πως η οικονομική κρίση που βιώνουμε κι από την οποία υπόσχονται να μας βγάλουν δεν είναι παρά μία απότομη προσγείωση μιας υπερπτήσης με σπασμένα φτερά.
Η κρίση ως επινόηση, ως ψυχολογικός καταναγκασμός, ήταν πάντα ανασταλτικός παράγοντας κυρίως στη μικρή επιχειρηματικότητα. Σήμερα όμως η αναφορά και μόνο στον όρο «κρίση», αποτελεί ισχυρό αντικίνητρο στους νέους για τη δημιουργία οικογένειας.
Ακόμη κι αν οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και πολλά ΜΜΜ υποθάλπουν τη βιολογική ροπή του ανθρώπου να παραμένει αδρανής, οι ίδιοι οι πολίτες δεν πρέπει να ενδίδουν προσδοκώντας «καλύτερες μέρες» για να δημιουργήσουν οικογένεια. Οι καλύτερες μέρες είναι ένα κατά συνθήκη ψέμα.
Ένας άλλος λόγος από τους χίλιους είναι η αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου.
Συνήθως οι νέοι ισχυρίζονται πως δε ζητάνε πολλά. Στην ουσία όμως τα θέλουν όλα. Ζητάνε τα αυτονόητα, τα οποία όμως τα καθορίζουν οι ίδιοι.
Ζητάνε να ταιριάζουν κι αυτό είναι άλλη μία ουτοπία. Κι όταν αυτό συμβεί θα είναι μία ανειλικρινής συνθηκολόγηση άνευ όρων, που μπορεί να παραβιαστεί μονομερώς, στη χειρότερη στιγμή, με ανυπολόγιστη ηθική καταστροφή.
Η δημιουργία οικογένειας δεν είναι επιλογή. Είναι κοινωνική και φυσική υποχρέωση. Η σημερινή γενιά, εμείς, υπάρχουμε, απολαμβάνουμε αυτό το ανεκτίμητο αγαθό της ζωής, επειδή οι γονείς μας εξυπηρέτησαν αυτή την υποχρέωση, παραμερίζοντας τις επιφυλάξεις τους αγνοώντας και ξεπερνώντας τις αναπόφευκτες δυσκολίες.
Η απαίτηση των σημερινών νέων την οποία δυστυχώς συντηρεί και η υπόλοιπη κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών, να εξασφαλίσει το κράτος την υποδομή και τις προϋποθέσεις για να κάνουν οικογένεια δηλαδή, είναι παράλογη.
Όπως παράλογη ήταν πάντα και η ιδέα του κράτους να δίνει ιδιαίτερα προνόμια σε πολυμελείς οικογένειες πιστεύοντας πως έτσι ενισχύει τον θεσμό.
Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν πολυμελείς οικογένειες που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας εις βάρος των υπολοίπων.
Αν η σημερινή γενιά δεν αντιληφθεί το πρόβλημα του αφελληνισμού εξαιτίας της υπογεννητικότητας, που η ίδια θα αντιμετωπίσει, στο κοντινό μέλλον, η μόνη ελπίδα για τη φυσική μας ύπαρξη ως έθνος θα είναι τα παιδιά των μεταναστών.
Τότε όμως θα είναι αργά για να ζητήσουμε μία συγνώμη από αυτά τα παιδιά που σήμερα «πεθαίνουν» στη Μόρια.
