Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν. Αναΐς Νιν, Γαλλίδα συγγραφέας Είμαστε ευχαριστημένοι από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους; Μα φυσικά και όχι, θα απαντήσουν οι εννιά στους δέκα. Μπορεί το Κράτος να παρέχει […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν.
Αναΐς Νιν, Γαλλίδα συγγραφέας
Είμαστε ευχαριστημένοι από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους; Μα φυσικά και όχι, θα απαντήσουν οι εννιά στους δέκα. Μπορεί το Κράτος να παρέχει καλύτερες υπηρεσίες; Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι. Για χίλιους δυο λόγους για τους οποίους φταίει πάντα … η κυβέρνηση, η εκάστοτε κυβέρνηση.
Με αυτό το δόγμα διαβρώνεται η κοινωνική μας συνείδηση από την κάθε κυβέρνηση, όταν φυσικά βρίσκεται στη θέση της αντιπολίτευσης και… πρέπει να επανέλθει για να αναδιοργανώσει το κράτος προσφέροντας καλύτερες υπηρεσίες.
Κι αυτό το βιολί διαιωνίζεται… Βέβαια εδώ η μόνη ευθύνη των πολιτών είναι πως δεν δίνουν σε μία, στην όποια κυβέρνηση, ένα περιθώριο… αρκετών τετραετιών ώστε να μην φορτώνει την ανεπάρκεια των υπηρεσιών της στην προηγούμενη.
Ώσπου όμως να συμβεί αυτό ας συμβιβαστούμε με αυτή τη ρεαλιστική συνθήκη: Πως το Κράτος παρέχει τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες, που μπορεί να παρέχει. Κι αυτό θα συμβαίνει στο διηνεκές.
Φώτο: Pinterest
Γιατί όμως το κράτος αδυνατεί να καλύψει κάποιες ανάγκες του πολίτη και από ποιο σημείο και έπειτα οι απαιτήσεις ξεφεύγουν από τις δυνατότητες αλλά και από την υποχρέωση του κράτους απέναντί του;
Την απάντηση έδωσε ένας θυμόσοφος ηλικιωμένος που ο ίδιος καθάριζε με ένα φτυάρι το χιόνι, σε ένα χωριό της Εύβοιας, αυτές τις ημέρες που εμφανίστηκαν, τα αναμενόμενα άλλωστε για την εποχή καιρικά φαινόμενα, που μόνο ως ευλογία Θεού θα μπορούσαν να θεωρηθούν.
«Τι να κάνω», είπε στον ρεπόρτερ.
«Βλέπεις εμείς εδώ, θέλουμε ο καθένας ένα εκχιονιστικό μπροστά στο σπίτι του, ένα αγροτικό ιατρείο δίπλα μας, ένα ασθενοφόρο στη διάθεσή μας ανά πάσα στιγμή, ένα ελικόπτερο έτοιμο να απογειωθεί για κάποιους παράτολμους ορειβάτες, εξελίξεις που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν αυτοί που επικαλούνται τη βοήθεια του κράτους διέθεταν τον κοινό νου και το στοιχειώδες ένστικτο αυτοπροστασίας»…
Κι όμως, φαίνεται οι πολίτες να μην γνωρίζουν πως η απερισκεψία τους μπορεί να έχει σοβαρότερες συνέπειες για τις ζωές αυτών των οποίων τη βοήθεια επικαλούνται. Δε γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται για τις ζωές που η απερισκεψία τους βάζει σε κίνδυνο, των χειριστών των ελικοπτέρων, των ομάδων διάσωσης, της Πυροσβεστικής αλλά και το οικονομικό κόστος με το οποίο επιβαρύνουν το κράτος, επειδή οι ίδιοι αδιαφορούν να προβλέψουν κάποιο ενδεχόμενο.
Αυτό όμως που περίτρανα αναδείχτηκε αυτές τις μέρες του χιονιά δεν είναι η «ανεπάρκεια» της κρατικής μηχανής αλλά οι παράλογες απαιτήσεις των πολιτών που θέλουν ένα κράτος «σαν προσκοπάκι να τους πιάσει από το χεράκι και να τους περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο».
Πώς να βοηθήσει το κράτος το βοσκό, που αποκλείστηκε για μέρες θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του αλλά και τη ζωική περιουσία του; Δεν ήταν υποχρεωμένος να προβλέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να λάβει τα μέτρα του; Πώς να βοηθήσει το κράτος τον ηλικιωμένο που δεν εγκαταλείπει το απομονωμένο χωριό του ή την γυναίκα που εγκαταλείπει τα πεντάχρονα δίδυμα μόνα τους στο σπίτι;
Κάποιος άλλος, δυστυχώς, έχασε τη ζωή του γιατί άργησε να πάει το ασθενοφόρο.
Είναι σαφώς τραγωδία να χάνεται μία ζωή. Πιο δυσάρεστο όμως είναι η ελαφρότητα με την οποία αξιολογούμε και κατακρίνουμε τις ηρωικές προσπάθειες κάποιων εργαζόμενων, όπως αυτών του ΕΚΑΒ να ανταποκριθούν στην αποστολή τους. Ποιος κρίνει ότι άργησε το ασθενοφόρο;
Το αποκορύφωμα της αντίληψης πως φταίει το κράτος ακόμα και για τα στραβοπατήματά μας έρχεται να επιβεβαιώσει ο πατέρας του παιδιού που γλίστρησε και έσπασε το πόδι του. Που απείλησε μάλιστα να καταφερθεί κατά παντός υπευθύνου. «Δεν μπορεί, να στέλνεις το παιδί σου να μάθει γράμματα και να το βρίσκεις στο νοσοκομείο».
Ως ένα βαθμό ο εκνευρισμός του πατέρα είναι απόλυτα κατανοητός.
Ευθύνες όμως από ποιον;
Μα τόσο εύθραυστα, τόσο ευαίσθητα είναι τα σημερινά παιδιά μας, που αύριο θα πάνε φαντάροι σε ακριτικές περιοχές;
Δηλαδή οι Δήμαρχοι με αυτό το σκεπτικό έκλεισαν τα σχολεία της μισής Αττικής; Μήπως κάποια παιδιά γλιστρήσουν πηγαίνοντας στο σχολείο; Το ίδιο κινδυνεύουν να γλιστρήσουν και μετά που θα πάνε στην καφετέρια. Μήπως να τις κλείσουμε και αυτές προληπτικά;
Τελικά, έχουμε ξεφύγει και με την παρότρυνση πάντα της εκάστοτε αντιπολίτευσης που μέσα στο αντιπολιτευτικό της παραλήρημα διαβρώνει την κοινωνική συνείδηση με αφορισμούς για αναποτελεσματικό και ανίκανο κράτος, οι πολίτες οχυρώνονται και γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί, πιο επιθετικοί, ταυτόχρονα όμως και πιο ανεύθυνοι απέναντι στο ίδιο τους το κράτος.
Το οποίο, ίσως σε έναν ιδεατό κόσμο να μπορούσε να παρέχει καλύτερες υπηρεσίες, όπως αυτές που όσοι μετανάστευσαν διατείνονται πως προσφέρουν απλόχερα τα άλλα κράτη.
Αυτό που δεν μας είπε κανείς όμως, είναι πως φέρονται και οι ίδιοι οι πολίτες. Γιατί, καθώς το κυνήγι της ουτοπίας οδηγεί σε αδιέξοδα, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με ορθολογισμό. Ακόμα και σε μια κοινωνία που δυσλειτουργεί, οι πολίτες θα πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντι στο κράτος.
Το οποίο, διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι. Κι αυτή είναι ίσως, η μεγαλύτερη ευθύνη που έχουμε απέναντί του.
Από την έντυπη έκδοση
