Γράφει η Ευτυχία Παπούλια Κοινωνιολόγος Οι πόλεις δεν διοικούνται σωστά με τους νόμους, αλλά με την ηθική συμπεριφορά των πολιτών. Ισοκράτης Όλοι θυμόμαστε τον ντόρο που είχε προκληθεί στην περίπτωση της καθαρίστριας από το Βόλο, που πλαστογράφησε το απολυτήριο για να προσληφθεί στο Δημόσιο. Μια μικρή μερίδα του κόσμου τότε, που διεκδικεί την ελεύθερη έκφραση της […]
Γράφει η Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι πόλεις δεν διοικούνται σωστά με τους νόμους, αλλά με την ηθική συμπεριφορά των πολιτών.
Ισοκράτης
Όλοι θυμόμαστε τον ντόρο που είχε προκληθεί στην περίπτωση της καθαρίστριας από το Βόλο, που πλαστογράφησε το απολυτήριο για να προσληφθεί στο Δημόσιο. Μια μικρή μερίδα του κόσμου τότε, που διεκδικεί την ελεύθερη έκφραση της γνώμης του, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως η διαφθορά, είναι αναλογικά κατανεμημένη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα κι όχι μόνο στην πολιτική.
Όμως η μητέρα αυτή, κατάφερε να «αποκατασταθεί» στην κοινωνία, αναγνωρίζοντας το λάθος της και ζητώντας συγνώμη από όλους. Ακόμα και οι πιο σκληροί επικριτές της, την κοίταξαν σαν μια μαχήτρια που έκανε απλώς μία παρανομία.
Θα ήταν περιττό λοιπόν να ασχοληθούμε με τη νέα περίπτωση των Ιωαννίνων, τη γυναίκα με τα δεκατρία παιδιά. Μιας ακόμη επανάληψης του ιδίου φαινομένου.
Όμως η προκλητική στάση αυτής της γυναίκας-μάνας απέναντι στη Δικαιοσύνη, τα ηθικά διλήμματα που προβάλλει – ή παρανομούμε ή τα παιδιά μας θα γίνουν ναρκομανείς, κλέφτες, πόρνες – δίνουν την αίσθηση πως μία πραγματική αγωνίστρια της ζωής, τίτλος που της αξίζει, μάλλον διεκδικεί τον ρόλο του λαϊκού ήρωα που εκλιπαρεί το χειροκρότημα από καμιά δεκαριά ανόητους κλακαδόρους πρώτης σειράς στην πλατεία.
Αλλά και από άλλες τέτοιες μάνες, που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό όχι να παρανομήσουν, αλλά να προβάλλουν ως προμετωπίδα τα παιδιά τους για να υπερασπιστούν την παρανομία. Είναι λοιπόν λίγο αντιφατικό να διαμαρτύρεται για την εξοντωτική ποινή που της επεβλήθη, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή.
Ίσως πρέπει όμως να σταθούμε στην απαξίωση με την οποία εκφράστηκε για τις γυναίκες που παρέχουν ερωτικές υπηρεσίες, τις πόρνες κατά τη δική της ορολογία. Γυναίκες που δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους ναρκομανείς, τους κλέφτες και τους εγκληματίες. Γυναίκες που δεν δημιουργούν κοινωνικό πρόβλημα, δεν διαπράττουν ποινικό αδίκημα. Άλλωστε και η πορνεία, έχει πολλές αξιοπρεπείς μορφές.
Είναι όμως κι αυτές γυναίκες εν δυνάμει μάνες κι από αυτόν και μόνο τον ρόλο που τους έχει αναθέσει η φύση τους δίνει και την υπεραξία. Μια υπεραξία κοινή για όλες τις γυναίκες, είτε πλαστογραφούν είτε είναι πόρνες κι αυτές, για χάρη των παιδιών τους ενδεχομένως. Και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…
Αυτή είναι η γκρίζα πλευρά των αντιλήψεων που μπορεί να καλλιεργούνται μέσα στους κόλπους μιας οικογένειας με δεκατρία παιδιά. Υπάρχει όμως και η φωτεινή πλευρά.
Σε μια εποχή, όπου το έθνος απειλείται με αφανισμό και η κοινωνία συρρικνώνεται επικίνδυνα, μάνες που διαθέτουν έστω τη βιολογική δυνατότητα αλλά και την ψυχική αντοχή να φέρουν στον κόσμο πολλά παιδιά και να τα μεγαλώσουν δουλεύοντας, θα πρέπει να θεωρούνται ως εθνικοί ευεργέτες, ως αγωνίστριες της ζωής.
Οι δωρεές στην κοινωνία «έμψυχου υλικού» είναι προτιμότερες από Μέγαρα και Πνευματικά Ιδρύματα που στο κάτω – κάτω αποσκοπούν στην υστεροφημία των δωρητών.
Τι να τα κάνει κανείς αυτά, όταν δεν υπάρχουν νέοι να τα επισκεφθούν…
Υφίσταται όμως από πλευράς αυτών των οικογενειών ένας στοιχειώδης οικογενειακός προγραμματισμός ώστε τα παιδιά αυτά να αποκτήσουν τουλάχιστον τη βασική παιδεία;
Έχουν οι γονείς αυτοί το κατάλληλο ηθικό υπόβαθρο και τις αρχές που θα μεταφέρουν στα παιδιά τους ή βασίζονται στην πενιχρή, συμβολική άλλωστε προσφορά του κράτους με επιδόματα, διορισμούς και άλλα πλεονεκτήματα που παρέχονται, ακόμα, σε όσους εισάγονται σε ΑΕΙ; Που όμως δε μπορούν να λύσουν τα μακροπρόθεσμα προβλήματα και να καλύψουν τις ανάγκες μιας πολυμελούς οικογένειας.
Ποια είναι η θέση μέσα στην κοινωνία των ενήλικων παιδιών μιας πολυμελούς οικογένειας που απέφυγαν την παραβατικότητα και γλίτωσαν από τα ναρκωτικά και την πορνεία;
Τελειώνουν τη βασική εκπαίδευση, προχωρούν στη μέση, εισάγονται αρκετά από αυτά στην τριτοβάθμια, προοδεύουν, γίνονται ενεργοί πολίτες της κοινωνίας ή μήπως με διάφορα προσχήματα στέκονται απέναντί της;
Σίγουρα η κοινωνία αλλά και οι θεσμοί, διαθέτουν τις απαραίτητες ευαισθησίες να βοηθήσουν πολυμελείς οικογένειες όχι όμως ως συνέπεια απειλών, εκβιασμών και διλημμάτων, αλλά ως απόρροια των ανθρώπινων αισθημάτων τους.
Από την άλλη όμως, οι οικογένειες αυτές που απολαμβάνουν και επάξια διεκδικούν προνόμια είναι υποχρεωμένες να λογοδοτούν σε αυτή την κοινωνία. Για τον βίο που διάγουν, τις συνθήκες διαβίωσής τους καθώς και για τις ηθικές αρχές και αξίες με τις οποίες ανατρέφουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν είναι δικά τους παιδιά. Είναι παιδιά της αυριανής κοινωνίας που έχει ανάγκη πνευματικά υγιείς και νομοταγείς πολίτες για να υπάρξει.
Η παραβατικότητα σε οποιαδήποτε μορφή της δεν θα στραφεί μόνο κατά της ευρύτερης κοινωνίας αλλά σε πρώτη φάση κυρίως σε αυτούς τους γονείς που την προτείνουν ως εναλλακτική λύση στις αναπόφευκτες δυσκολίες της επιβίωσης.
Από την έντυπη έκδοση
Δείτε ακόμη:
Τελικά ο πάτος του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τρία μέτρα πιο κάτω, από την Ευτυχία Παπούλια
Ποιοι είναι «πίσω» από ένα κράτος που φταίει για όλα, από την Ευτυχία Παπούλια
