Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
“Όποια και να είναι εξωτερικά η εικόνα σεβασμού, κάθε γυναίκα βλέπει τον άντρα της βλ@@α και αξιολύπητο”
H.L. Mencken, Αμερικανός Αρθρογράφος
Την γνώρισε μέσα από το facebook και … την ερωτεύτηκε. Στην ουσία δεν ερωτεύτηκε την ίδια, αφού ποτέ του δεν την είδε. Ερωτεύτηκε το είδωλό της, αυτό που η Βουλγάρα εξύφαινε σιγά-σιγά και ερέθιζε τη φαντασία του Ροδίτη. Ενός από τα εκατομμύρια μοναχικών ανδρών που όσο μεγαλώνουν, τόσο περισσότερα προσφέρουν σε μια γυναίκα για να γεμίσει με την παρουσία της το κενό της ύπαρξής τους. Με βαρύ πολλές φορές ψυχολογικό και οικονομικό τίμημα, όπως στην περίπτωσή μας. Ένα κενό που δημιουργείται στον άνδρα αμέσως μετά την αποκόλλησή του από το μητρικό στήθος και που διαστέλλεται όσο περνούν τα χρόνια. Κάποια στιγμή θα αναζητήσει την αναπλήρωσή του στη σύντροφό του και μετά από έναν αποτυχημένο γάμο σε μια άλλη γυναίκα. Μια οποιαδήποτε γυναίκα.
Αν σήμερα ένας άνδρας, όπως ο άνθρωπός μας από τη Ρόδο, διαθέτει ένα ποσό όσο και το ετήσιο εισόδημα ενός καλά αμοιβόμενου νέου “για τα μάτια μιας γυναίκας” που … δεν είδε, αυτό θα μπορούσε να είναι μία μεμονωμένη περίπτωση ψυχολογικού ενδιαφέροντος. Όμως δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας.
Είναι η έκπτωση του ανδρικού φύλου και η πλάνη πως μπορεί να αγοράσει με το χρήμα αυτό που πρέπει να κατακτήσει με το πνεύμα: Την αγάπη της γυναίκας.
Η ανάγκη των ανδρών για μια γυναίκα-καταλύτη να παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους είναι τόσο επιτακτική που πολλές φορές τους εξωθεί σε συμπεριφορές που προδίδουν αυτό το εσωτερικό κενό τους. Οι γυναίκες, οι πιο πολλές τουλάχιστον, αποδέχονται τις προσφορές του άνδρα όχι όμως και… το κενό του. Όσο κι αν πολλές φορές συμβιβάζονται με έναν άνδρα που τους προσφέρει τα πάντα στην ουσία αναζητούν κι εκείνες ανθρώπους με ψυχική και συναισθηματική πληρότητα. Η ιδανική σχέση είναι εκείνη που δομείται πάνω στο σεβασμό της προσωπικότητας, της προσωπικής ελευθερίας και του ζωτικού χώρου του άλλου χωρίς καταναγκασμό. Όπου κάθε προσπάθεια χειραγώγησης, του ενός από τον άλλον, θεωρείται εξ ορισμού αδιανόητη.
Η γυναίκα δεν βιώνει τη μοναξιά στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό με τον άνδρα. Απόδειξη γι’ αυτό, είναι η τεράστια βιομηχανία εναλλακτικών προτάσεων στο αδιέξοδο της μοναξιάς που απευθύνεται αποκλειστικά στον άνδρα. Η γυναίκα δεν τα χρειάζεται αυτά. Διαθέτει τη γοητεία της και τη θηλυκότητά της και αυτό είναι αρκετό για να προσελκύσει τον άνδρα. Ο άνδρας πέρα από την οικονομική του αυτάρκεια, πρέπει να διαθέτει πολλά πνευματικά προσόντα. Δεν υπάρχει ανδρικό πρότυπο στην εποχή μας ούτε στο χώρο του θεάματος και της τέχνης ούτε και της πολιτικής.
Υπάρχουν ωραίοι άνδρες αλλά άνδρες σεξιστές, νάρκισσοι, εγωκεντρικοί… Δεν υπάρχουν όμως άνδρες γοητευτικοί.
Άνδρες να αφοπλίσουν το πνεύμα της γυναίκας, να κλέψουν την καρδιά τους, να ενσαρκώσουν το είδωλο, που κάθε γυναίκα φαντασιώνεται για τον άνδρα της ζωής της. Δεν υπάρχουν σύγχρονοι ιππότες να κατακτήσουν μία γυναίκα. Έτσι πολλές γυναίκες ομολογούν, με τον πιο κυνικό τρόπο, τη λαχτάρα τους να αποκτήσουν ένα παιδί με νόμιμο σύζυγο, απεχθάνονται ωστόσο τον γάμο και την οικογένεια. Απεχθάνονται δηλαδή τον άνδρα στη ζωή τους.
Αποτέλεσμα είναι, ανέραστες και οι ίδιες, να συμπαρασύρουν έναν ανύποπτο άνδρα σε ένα γάμο που δεν τον θέλουν. Και με τη γέννηση τουλάχιστον ενός παιδιού θα εξωθήσουν τον άνδρα σε ένα προαποφασισμένο, από τις ίδιες, “συναινετικό” διαζύγιο αφού πρώτα τον εξοντώσουν ψυχικά και ηθικά. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στις περιπτώσεις όπου ζευγάρια δίνουν όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης. Είναι μια πικρή αλήθεια πιο θλιβερή από όσο φαίνεται. Είναι όμως μία αλήθεια.
Για τη σύγχρονη γυναίκα η μητρότητα είναι αυτοσκοπός, όχι η οικογένεια. Για τον άνδρα η οικογένεια είναι ο θεσμός στον οποίο επενδύει τις ελπίδες του για διέξοδο από τη μοναξιά. Και η χειρότερη μορφή μοναξιάς γι αυτόν είναι να “αποχωρεί” από την οικογένεια αφήνοντας πίσω του ένα τουλάχιστον παιδί στην ανατροφή, διαπαιδαγώγηση και χαρές του οποίου δεν έχει καμία συμμετοχή.
Από την Έντυπη Έκδοση
