Κορονοϊός: Όχι δάκρυα για τον Ράιντεν

Από την Ευτυχία Παπούλια

Κοινωνιολόγος

Ενώ προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά μας τα πάντα γύρω από τη ζωή, τα παιδιά μάς μαθαίνουν τι είναι η ζωή.

William Saroyan

“Ούτε σήμερα θα έρθει. Είναι πια άγγελος και πήγε στα σύννεφα”. “Γιαγιά, θέλω να γίνω κι εγώ άγγελος και να πάω στα σύννεφα, είπε ο πεντάχρονος Ράιντεν που είχε στερηθεί μέρες τώρα το βραδινό φιλάκι των γονιών του.

Ο Ράιντεν, ένα αγγελούδι μόλις 5 ετών, έχασε πρόσφατα και τους δύο γονείς του, παιδιά σχεδόν κι εκείνοι, από κορονοϊό. Και η Μπράιαντ, η γιαγιά του, θεώρησε πως αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να ανακοινώσει στον εγγονό της το θάνατο της μητέρας του. Μάλιστα, για να αναπληρώσει το κενό από την απουσία της στα πέμπτα του γενέθλια που θα γιόρταζαν σε λίγες μέρες, διοργάνωσαν μια εκδήλωση, μία φιέστα, με τη συμμετοχή δημοτικών υπηρεσιών αλλά και πολλών ιδιωτών στην οποία ο μικρός Ράιντεν ήταν το τιμώμενο πρόσωπο. Βλέποντας τις εκφράσεις του Ράιντεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε αν πρόκειται για χαμόγελο, θλίψη ή απορία.

Το πιθανότερο ήταν όλη αυτή η εκδήλωση να τον προβλημάτιζε ή να τον άφηνε διάφορο. Ίσως κάποια στιγμή να αναζητήσει να του εξηγήσουν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά. Ήταν δυνατόν τόσος κόσμος για τα γενέθλιά του; Τι συνέβη ξαφνικά; Να τον βοηθήσουν να ξεχάσει έστω και για λίγο την απουσία της μαμάς του, ή μήπως για να την αναβιώνει κάθε φορά που θα βλέπει το βίντεο;

Η πρώτη εντύπωση αυτής της ιστορίας που διαδραματίσθηκε σε κάποια γωνιά της Άγριας Δύσης είναι πως απηχεί περισσότερο την αγωνία μιας γιαγιάς για το μέλλον του εγγονού της, μιας και η ίδια βιολογικά δε θα είναι σε θέση να προσφέρει τη βοήθειά της τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωσή του. Όμως, αυτή την αγωνία δεν τη βιώνει ο μικρός Ράιντεν, ώστε έτσι να αντιμετωπισθεί η νέα κατάσταση κάτω από το ίδιο συναισθηματικό βάρος.

Τα παιδιά διαθέτουν μία ιδιότυπη ανοσία απέναντι σε όλα τα αρνητικά συναισθήματα που καταδυναστεύουν τους μεγάλους και καθοδηγούν τη συμπεριφορά τους. Και όσο πιο μικρά σε ηλικία, τόσο η ανοσία αυτού του είδους είναι και πιο ισχυρή. Τα παιδιά δε νιώθουν ασφάλεια, αβεβαιότητα, στέρηση, φτώχεια, αγωνία για το μέλλον τους. Κυρίως, όμως, δε νιώθουν την έλλειψη των γονέων τους σε τόσο μικρές ηλικίες, αφού δεν είχαν προλάβει να εντυπώσουν στη μνήμη τους έντονες εικόνες από την παρουσία τους. Κι αυτή ακριβώς είναι η γοητεία τους, αυτή ακριβώς η αθώα ψυχή που δέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη πως η μαμά και ο μπαμπάς είναι σε κάποιο ταξίδι, ίσως γυρνώντας να τον γεμίσουν με δώρα και γλυκά!

Πολλά παιδιά που έχασαν τον ένα απ’ τους δύο γονείς και άλλα που μεγάλωσαν σε ορφανοτροφεία και που δε γνώρισαν ποτέ γονείς διαμόρφωσαν χαρακτήρες χωρίς να κουβαλάνε στην ψυχή τους κάποιο σύνδρομο στέρησης της αγάπης μιας μάνας ή ενός πατέρα, με την προϋπόθεση ότι αυτά θεωρούνται πάντα ως δεδομένα σε μια συμβατική οικογένεια. Ο συλλογισμός είναι απλός: Δε μπορείς να νοσταλγείς, να αναπολείς «ένα ευτυχισμένο οικογενειακό περιβάλλον», όταν αυτό δεν έχει καταγραφεί στη μνήμη σου, όταν δεν το έχεις βιώσει. Ο μικρός Ράιντεν δε θα νιώσει την έλλειψη των γονέων τους, αρκεί οι άλλοι να μην του τη θυμίζουν. Αρκεί να μην του φορτώνουν τον πόνο τους, αυτό τον βαρύ πόνο, την αγωνία και όλα αυτά τα βάρη “των μεγάλων”. Όχι δάκρυα για τον Ράιντεν, και για τον κάθε Ράιντεν.

Δείτε ακόμη

Ο κορονοϊός στην “πόλη των θαυμάτων”

Μια οφειλόμενη συγγνώμη

Η χυδαιότητα ως συνταγή επιτυχίας

Μία αιώνια αγάπη