Για πρώτη φορά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό παρουσιάζεται ο γνωστός άγγλος συγγραφέας της βικτωριανής εποχής Άντονι Τρόλοπ .
Αυτό γίνεται μέσα από τα δύο πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή μυθιστορήματά του: Ο Επίτροπος (1855) και η συνέχειά του, Οι πύργοι του Μπάρτσεστερ (1857) σε μεταφράσεις της Σάντυς Παπαϊωάννου και Ισμήνης Καπάνταη αντιστοίχως, οι οποίες κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Gutenberg .
Λίγα στοιχεία για τα βιβλία και τους ήρωες:
Η παλιά Αγγλία της πνευματικότητας, της αισθητικής ομορφιάς και της διανόησης είναι τελικά η πλευρά του Αγγλικανισμού που ελκύει τον Τρόλοπ περισσότερο. Στους Πύργους του Μπάρτσεστερ οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις διανθίζουν τους προβληματισμούς που πρωτοσυναντάμε στον Επίτροπο. Με πρώτο τον ευγενικό και αξιαγάπητο κύριο Χάρντινγκ, τις μουσικές του ικανότητες και τον ρομαντικό του ψυχισμό (κάθε φορά που πιέζεται η συνείδησή του, εκείνος παίζει νοερά βιολοντσέλο!), ο Τρόλοπ φαίνεται να υποστηρίζει τους γνήσιους κληρικούς και «κυρίους» (gentlemen) που θα ήταν θεμιτό να υπηρετούν την Εκκλησία.
Χαρακτήρες στα βιβλία του που θυμίζουν τους ευγενείς ευπατρίδηδες στα μυθιστορήματα της Τζέιν Όστιν που παντρεύονται τις πανέξυπνες με ήθος και προσωπικότητα ηρωίδες της. Μια τέτοια ηρωίδα είναι η Έλινορ. Η κυρία Πράουντι και η Σινιόρα Βέζι Νερόνι είναι επίσης εντυπωσιακές ως πρωταγωνιστικό γυναικείο καστ του Μπάρτσεστερ. Θα λέγαμε ότι επιβάλλουν την παρουσία τους με τρόπους ιδιαίτερους, απρόβλεπτους και εκκεντρικούς. Ο χαρακτήρας τους είναι πολυεπίπεδος, επινοητικός, αποφασιστικός.
Στους αντίποδες, είναι κυριαρχικός, ματαιόδοξος, κυνικός. Η αρνητική γυναικεία όψη εκφράζεται απόλυτα μέσω της κυρίας Πράουντι (η περήφανη) που συνδιοικεί με τον επίσκοπο άνδρα της, εντελώς ανήμπορο να της εναντιωθεί σε οτιδήποτε εκείνη αποφασίσει: «Είχε όμως μάθει πολύ καλά το μάθημά του, ότι οι επαγγελματικές κινήσεις του, δηλαδή, ήταν στενά συνδεδεμένες με την γκαρνταρόμπα της κυρίας Πράουντι. Ποτέ ξανά δεν διανοήθηκε να την παρακούσει, ούτε έμοιαζε ότι επιθυμούσε να διευθύνει απολυταρχικά την Επισκοπή. Αν ποτέ περνούσε από τον νου του η σκέψη περί ελευθερίας, τη σκεφτόταν όπως οι άνθρωποι σκέφτονται τη χιλιετία, σαν κάτι καλό που ενδεχομένως έρχεται, αλλά κανείς δεν περιμένει να γίνει κάτι τέτοιο όσο ζει.
Στην Κριμαία έχουμε την πρώτη αποτελεσματική πολεμική ανταπόκριση, τα ρεπορτάζ του William Howard Russell στους Times και για πρώτη φορά στην ιστορία των πολέμων, φωτογραφική καταγραφή (Eισαγωγή John Sutherland).
Ο Πόλεμος της Κριμαίας δεν αναφέρεται από τον Τρόλοπ ως γεγονός στα δύο μυθιστορήματα. Μεταφέρεται όμως η αίσθηση του πολέμου στις εσωτερικές διαμάχες της Αγγλικανικής Εκκλησίας που, παραδόξως, αποτελούν υλικό μιας από τις σπουδαιότερες κωμωδίες της αγγλικής λογοτεχνικής παραγωγής.