Σε μια ατμόσφαιρα έντονης εσωτερικής αμφισβήτησης, συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς, με το φάσμα μιας πολιτικής καμπής να πλανάται πάνω από το κόμμα. Η πρόταση του Αλέξη Χαρίτση για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου «Λαϊκού Μετώπου» σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου, προκαλεί τριγμούς, συσσωρεύοντας αντιστάσεις στο εσωτερικό του κόμματος και δημιουργώντας μια ιδιότυπη συνθήκη ανοιχτής σύγκρουσης ανάμεσα στην προεδρική πτέρυγα και τον Γραμματέα Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ο κ. Χαρίτσης εισηγήθηκε έναν οδικό χάρτη πολιτικών πρωτοβουλιών, εστιάζοντας στη δημόσια παρουσία της Νέας Αριστεράς και στην ανάγκη άμεσου διαλόγου με τα υπόλοιπα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Παρά τις διατυπωμένες επιφυλάξεις, υποστήριξε ότι η συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για έναν νέο πολιτικό πόλο. Ωστόσο, δεν απέκρυψε τις δυσκολίες, τονίζοντας ότι «δεν μπορούμε να προδικάσουμε την πορεία, αλλά πρέπει να κάνουμε την αρχή».
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σακελλαρίδης ύψωσε τείχος απέναντι στο ενδεχόμενο σύμπραξης, αμφισβητώντας ανοιχτά τη στρατηγική κατεύθυνση του Προέδρου. «Δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί ένα Λαϊκό Μέτωπο να είναι απλώς η ένωση ενός κόμματος και των αποσχισμένων του», τόνισε, σκιαγραφώντας έναν βαθύτερο προβληματισμό για την ταυτότητα της Νέας Αριστεράς. Επιπλέον, υπογράμμισε την ανάγκη οικοδόμησης πολιτικής αξιοπιστίας και όχι βεβιασμένων κινήσεων, κάνοντας λόγο για σοβαρό κίνδυνο απαξίωσης της Αριστεράς, αν τα βήματα δεν είναι στέρεα και προγραμματικά τεκμηριωμένα.
Την ίδια ώρα, με καθαρή πολιτική τοποθέτηση και παρεμβατική διάθεση, η Έφη Αχτσιόγλου πήρε θέση υπέρ της ανάγκης ενότητας, επισημαίνοντας πως «κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί μόνος του στο αίτημα της κοινωνίας για πολιτική εναλλακτική». Μιλώντας σε έντονο τόνο, έθεσε το δίλημμα με καθαρότητα: «Αν δεν εκφράσει η Αριστερά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα το κάνει η ακροδεξιά».
Η πρώην υπουργός τοποθετήθηκε ευθέως και απέναντι στις φωνές που θεωρούν τη συζήτηση για συνεργασίες ως σημάδι αδυναμίας. «Ηττοπάθεια δεν είναι να επιδιώκεις συγκλίσεις. Είναι να μην πιστεύεις ότι η φωνή σου μπορεί να επηρεάσει», είπε χαρακτηριστικά.
Το πολιτικό στοίχημα για τη Νέα Αριστερά είναι διπλό: από τη μια η επιθυμία για διατήρηση μιας καθαρής ταυτότητας, κι από την άλλη η πίεση για συμμαχίες ικανές να παράγουν απτό πολιτικό αποτέλεσμα, σε μια συγκυρία που η πολυδιάσπαση μοιάζει να προσφέρει έδαφος μόνο στον κυβερνητισμό ή στην αντιπολιτική. Εντός αυτού του πλαισίου, η συζήτηση δεν είναι πια απλώς ιδεολογική. Είναι στρατηγική. Και γι’ αυτό και καθοριστική για τη φυσιογνωμία, την επιρροή, ακόμη και τη μελλοντική επιβίωση της Νέας Αριστεράς ως αυτόνομης πολιτικής δύναμης. Το αν η Κεντρική Επιτροπή θα βρει γέφυρες ή θα οχυρωθεί πίσω από τις διαφορές, μένει να φανεί. Προς το παρόν, όμως, το τοπίο μοιάζει μετωπικό και οι εξελίξεις προμηνύονται καθοριστικές.
